Watjes

bloeiend bloemetje

- de spijker op zijn kop

Ik zou als ouder geworden ouder best wat situaties nog eens willen beleven met de inmiddels verworven wijsheid en ervaring. Maar ja, dan zou ik vast last hebben van net weer een andere blinde vlek/gekleurde bril.

Ondertussen houden we zo altijd wat om het met elkaar over te hebben, in de spiegel te kijken, iets anders te gaan zien of om onszelf te lachen.

jeetje kaaskop

wat een cynische reactie. Je hoeft het niet met me eens te zijn hoor, maar ik mag gewoon ook een mening hebben.
Kijk, ik werk in de zorg en ze hoe heel velen zich kapot werken. En daarnaast ook nog eens achter rolstoelen gaan lopen beulen met de avondvierdaagse. En dan vind ik dus dat mensen in een rolstoel die zichzelf niet voort kunnen bewegen gewoon beter iets anders leuks kunnen gaan doen. Er zijn namelijk zoveel andere leuke dingen te bedenken waardoor anderen zich niet het leplazerus hoeven te duwen met die stoelen. Verder gun ik die mensen alle geluk van de wereld hoor.

Blijkbaar ben ik er een

Ik zie er werkelijk het nut niet van in om mijn kinderen 8 km door te regen te laten fietsen als ik in de gelegenheid ben om ze even te brengen. Kan niet altijd, dus ja, ze moeten ook wel eens wel door de regen. Ik zou het ook waarderen als iemand mij dat aanbood als ik in die situatie zou zitten.
Ze zijn helemaal gezond van lijf en leden en kunnen zich prima redden. En worden soms volledig gepamperd. Ik ook door mijn partner trouwens en hij (in iets mindere mate) door mij.

Juf Ank

Mijn eerste reactie op jóuw reactie was boosheid. Ten eerste maken de dúwers zelf wel uit of ze zich de blubber willen duwen of niet. Ten tweede is een plaatselijke avondvierdaagse vooral een gezéllige traditie, waarom zou iemand in een rolstoel daar geen deel van uit mogen maken? Bij de Nijmeegse Vierdaagse kan ik me voorstellen dat de eisen hoger liggen. Dat is ook een gezellig evenement, maar er wordt meer verwacht van de deelnemers dan bij de plaatselijke vierdaagse waar ook kleuters van 5 jaar aan mee kunnen doen.

Maar waar mijn verontwaardiging vooral op was gebaseerd is dit:
Tja. Ik vind het een schijnvertoning.
De avondvierdaagse is er om een sportieve prestatie neer te zetten. Als je dat niet kan is het heel sneu, maar er zijn zat andere dingen om je voor in te zetten en om toch een sportieve prestatie neer te zetten als je dat graag wil.

Gatsie, wat een gebrek aan empathie. Niet iedereen kan sportieve prestaties neerzetten, maar wil er net zo goed bij horen. Leuk ook voor die kinderen die op een gewone school zitten in het kader van Passend Onderwijs. Jammer Marietje, maar jij hebt de komende week vast wel iets anders wat meer bij je past....

Moeder van zo'n

Ik woon al járen naast een school en dan krijg je een indruk van wat er gebeurt. Kinderen worden weggebracht tot een leeftijd waarvan ik het gevoel heb dat het aan de oude kant is. Ik zeg er eerlijk bij, dat ik mijn kinderen pas vanaf 8 jaar zelfstandig de weg over liet steken, maar dat had ook te maken met onze woonsituatie. Ze hoefden in principe nooit aan het verkeer deel te nemen, met uitzondering van de ritjes naar en van zwemles. Ik kon verschil merken tussen kinderen die met hun ouders mee moesten fietsen en mijn dochters (vooral de oudste). Uiteraard is dat allemaal goedgekomen.

Ik ben zelf opgevoed tot een watje en ik gunde mijn dochters meer durf, meer vertrouwen in het eigen kunnen. Evengoed was ik ook te voorzichtig en dan was ik ergens toch wel blij dat mijn man daar dan wat tegenwicht aan bood.

juf Ank

Juist omdat je in de zorg werkt, snap ik helemaal niets van jouw opmerking over de avond 4-daagse. Schijnvertoning? Jemig, ze doen toch niet mee voor het publiek?

Kinderen met een handicap willen vooral gewoon mee kunnen doen met hun leeftijdsgenoten. Dat zou iemand die in de zorg werkt als geen ander moeten snappen. Of vind jij echt dat jonge kinderen zichzelf al moeten wegcijferen 'omdat iemand anders hun rolstoel moet duwen - en daar vast geen zin voor heeft'?

Soms...

soms.. zit er gewoon meer achter.
Ik denk dat tegenwoordig vaker beide ouders werken dan vroeger en dat kinderen dus (met de auto) worden gebracht door een ouder die gelijk door rijdt naar het werk.

Generatie

En toch snap ik TS wel. Maar ik zie het meer als een generatie-ding. Onze ouders zijn van de generatie 'niet zeuren maar doordouwen, tevreden zijn met weinig en respect voor het gezag'. Onze generatie is al anders groot gebracht. Meer ruimte voor individualiteit, meer afzetten tegen de gevestigde orde en wat er van je verwacht wordt. De jongere generatie heeft dat nog veel extremer. 'Gezag? Wie denk jij dat je bent! Ik weet het zelf beter en jij doet maar wat ik zeg!' De generatie die niet meer accepteert en verwacht dat het leven van een leien dakje gaat. Niet bestand tegen teleurstelling of tegenslag. Niet bereid om te accepteren dat dingen soms anders gaan dan verwacht en geen vermogen om dan mee te veren.

Ik heb daar in mijn werk veel mee te maken en ik sta soms versteld van het verwachtingspatroon van sommige (jonge) mensen. Je zou het best 'watjes' kunnen noemen.

p.s...

Ik ben voor herinvoering van de aktieve dienstplicht.

Hier ook een watje

Omdat ze nog niet alleen kon fietsen (en ja, wél hollen over het schoolplein) werd ze gebracht en ja, met de auto want papa moest daarn nog 53 kilometer door naar zijn werk en de ochtendvergaderingen begonnen al later voor hem.

En jaren in de buggy, zette haar eerste stapjes pas bij 2 1/2 en kon toen ze vier was nog geen heel rondje dierentuin.

Als ze in een rolstoel had gezeten en gezellig met haar klasgenootjes de avondvierdaagse had willen 'lopen' had ik haar natuurlijk geduwd.

Ik (53) was motorisch ook niet zo jofel en werd ook (toen al!) met de auto gebracht en gehaald, vier keer per dag.

Misschien was ik een watje, misschien ben ik een watje, maar best een gelukkig en blij watje. Ook wat waard;-).

Kaaskopje

wij wonen ook vlakbij school en mijn kinderen kunnen ook al lang zelf naar school(groep 6 en groep 8)! Doen ze ook als ik werk of even niet mee kan.

Maar zo'n 3 keer per week loop ik toch nog even gezellig mee. Waarom? Gewoonte, gezellig, spreek ik nog even wat andere ouders of een leerkracht.

En om die reden haal ik ze meestal ook nog op 's middags!

SUV kinderwagen

Ja, watjes.
Een voornaam verschil tussen toen (ik ben moeder van achterbank-generatie kinderen) en nu is wat mij betreft de kwaliteit van de kinderwagen.
Jaloers kijk ik naar die dingen met hun stabiliteit en enorme wielen.
Ik weet nog dat ik mijn klap-buggy van een extra zitje heb voorzien om bij gelegenheid 2 kinderen mee te nemen, maar erg lang ging dat nooit. Er moest flink gelopen worden door oudste. De wandelwagens waren bovendien snel versleten dus jongste moest er ook aan geloven.
Nee dan nu, die dingen zijn zo groot en stabiel dat je er grootmoeder nog in kunt vervoeren. Geweldig.
Maar inderdaad, je ziet ze ook gaan met kinderen die allang de benenwagen zouden moeten nemen. Ik begrijp het gemak wel. Even snel. Met de boodschappen.
Onze kleinzoon loopt als een kievit met zijn 2 jaren. Die wil helemaal niet in de wagen. Die houdt de wandeling van 1,5 km heen en weer terug ook prima vol.
Vooralsnog is hij geen watje.
Mij benieuwen hoe zijn vers geworpen broer erover denkt en hoe dat dan weer samen gaat, met die kar en die boodschappen.

Fietsen

Dochter hier was relatief laat met los fietsen. 5 volgens mij. De school was net te ver om te lopen, dus ging ze of achterop of bracht ik haar met de auto als ik moest werken. Vrij lang, omdat zoon volgde en zij dan mee reed. Intussen fietste ze dan wel zelf, maar naast mij. Vanaf groep 5 ging ze geleidelijk aan zelfstandig naar en van school fietsen. En ik ben daar voorzichtig in, dat geef ik toe. Ik vertrouw mijn kinderen niet altijd in hun oplettendheid maar vooral ook andere weggebruikers niet. Zo is dochter eens pal voor mijn neus bijna aangereden op een rotonde waar ze voorrang had. Ze stond nog net op tijd op haar rem. En later is ze nog eens aangereden door een bus waarvan de chauffeur ook niet op zat te letten.
Zoon is weer een ander verhaal. Was motorisch wat vlotter. Hij zat met vier niet meer in de buggy maar reed hele afstanden op zijn loopfiets. Wat een ideaal ding was dat. In de tijd van dochter waren die er helaas nog niet. Hij fietste daardoor ook sneller los maar was klein en paste nog niet op een 16 inch fiets. En fietsen met kinderen ernaast op een 12 inch fiets vind ik niet handig. Kost zoveel tijd. Dus hij zat ook nog wat langer achterop of ging met de auto. En ook bij hem begonnen we met zelf naar huis fietsen in groep 5. Maar ik hield mijn hart vast, want als ik met hem samen fietste vertrouwde hij blind op mij en lette nergens op. Blijkbaar kon hij het wel zelfstandig want het ging altijd goed.
Hij is nu 13 en fietst elke dag een kwartier naar school en terug. En ook andere ritten maakt hij over het algemeen zelfstandig. Maar vaak vraagt de dag teveel van hem en breng ik hem naar de voetbaltraining. Ik krijg er gelukkig nooit commentaar op.

Raffie

Uiteraard wil ik jou je sociale gewoontes niet ontzeggen.

Ik ging in speciale situaties ook weleens op het schoolplein staan. Tot en met groep 2 vond ik het 'wenselijk' om te doen, noodzakelijk was het niet. Vanaf groep 3 mocht ik niet meer van de kinderen. De mensen waar ik contact mee had, kwamen eigenlijk allemaal uit die periode. Vandaar rolde het uit naar soms thuis afspreken, kinderen die bij elkaar spelen en dan ook even met de ouders kletsen, dus de sociale contacten liepen verder niet via het schoolplein. De contacten kwamen ook wel naar ons toe, door hoe we wonen. Ideaal als speeladres, ook als je even oppas nodig hebt.

volwassen watjes

Kinderen met autisme zitten soms ook in een buggy omdat dat rustiger voor ze is. Dat zie je niet aan de buitenkant. En er zijn genoeg ziekten waarbij kinderen in een buggy of rolstoel of bakfiets zitten. Die zitten daarin niet voor de lol en een luie opvoeding is 'de schuld' van de ouder, niet van het kind. De ouder zijn dus de watjes

Volwassenen die alle boodschappen met de auto doen ipv op de fiets, dat zijn toch ook watjes? (en dan wel elke week naar de sportschool om toch nog wat te bewegen)
Of elektrische fietsen, scootertjes, werksters. En denk eens aan al die afwasmachines en wasdrogers, een afwasje doen of rekje ophangen is echt niet zo'n moeite.
Vroeger werd er pas echt huis gehouden, alles met de hand Dat was dan ook een dagtaak, tegenwoordig heb je twee personen nodig om de hypotheek op te kunnen brengen.
Het is zelfs bewezen dat we niet naar de goedkoopste supermarkt gaan, maar naar de meest dichtbije. We zijn eigenlijk allemaal watjes

volwassen watjes

Nou Mijntje, daar zit wat in. Volwassenen van nu leven in luilekkerland, bezien vanuit de volwassenen die in de van midden vorige eeuw en daarvoor.
En het watjesgehalte neemt alleen maar toe. Excuus dat ik weer over de e-bike begin, maar dat vind ik voor mensen zonder fysieke gebreken echt ook een watjesvoertuig (waarmee je wel lekker in de buitenlucht bent maar je conditietraining tekort doet).
Jongeren laten zodra ze de Ov-kaart krijgen de fiets links liggen en de meesten van de 17-plus generatie fietsen zelden meer. Nou ja, een paar kilometertjes, en alleen bij aardig weer.
We steken elkaar aan..

Ja ik ben een watje

Kinderen kunnen met fiets naar sport, ik moet bij jongste mee fietsen dan, heb ik geen zin in dus ga met auto..

Oudste fietst nu wel zelf naar sport, maar is 1 van de weinigen, andere leeftijdgenoten 11 plus jaar worden allemaal gebracht en gehaald... Over een afstand van 10 minuten fietsen over fietspad in een rustige omgeving.

Ja wel watjes, als je zeer intensief kan sporten kan je ook 10 minuten fietsen

niet van tegenwoordig

Bloeiend bloemetje heeft wel een punt. Het is maar net waar je op let en dan vallen je bepaalde dingen op:-) Ik ben ook erg gepamperd door mijn ouders, mijn vader is als jongste in een groot gezien ook flink verwend. Ik vind in sommige gevallen dat mijn man nogal veel doet voor onze kinderen:-D Hij heeft al een paar keer de vergeten boterhammen van onze oudste naar de middelbare school 10 km. verderop gebracht. Dát zou ik dan weer niet doen, maar goed.

Waar ik mij over het algemeen wel aan stoor is dat kinderen bij matige prestaties de hemel in geprezen worden. Zo'n avondvierdaagse is daar wel een voorbeeld van: je loopt een keer 4 avonden 4 kilometer en je krijgt een medaille, én een certificaat. Ook als je alleen de laatste dag loopt krijg je al een medaille, dus die is in feite ook niet zo waardevol.

En je hele familie staat je op te wachten met bloemen en snoep, zelfs kadootjes.... Mijn kinderen hebben wel eens met scheve gezichten gekeken naar vriendjes die dat allemaal kregen. Zwemdiploma's, zelfde verhaal. Maarja... ik vind het echt niet nodig. M.i. krijgen kinderen op die manier een verkeerde indruk van hun eigen prestaties en als je pech hebt een opgeblazen zelfbeeld.

supermarkt

"Het is zelfs bewezen dat we niet naar de goedkoopste supermarkt gaan, maar naar de meest dichtbije. We zijn eigenlijk allemaal watjes :-)"

Nou, dat weet ik zo net nog niet. In mijn omgeving zie ik toch een hele hoop Lidl voorbijkomen, in combinatie met exorbitante vakanties en dikke auto's. Dat vind ik dan eigenlijk weer een ander soort watjesgedrag, het onderste uit de kan willen hebben ten koste van anderen / het milieu. Geen verantwoordelijkheidsgevoel hebben.

Perceptie

Het is ook een kwestie van perceptie, denk ik. We leven in een prestatiesamenleving, competitie, mooie plaatjes op facebook die de werkelijkheid mooier maken, we jagen elkaar op.
Dacht ik bij de avondvierdaagse. Bij mijn ouders was meedoen belangrijk, erbij horen, ook in een rolstoel. En bij de avondvierdaagse werden we alleen op pad gestuurd met een halve citroen en een snoepketting of rolletje rolo. Maar aan het einde van de vierde dag stonden ze ons op te wachten met Duizendschoon. We kregen een medaille. Maar dat was 'feestelijk' . Ik had toch niet het gevoel dat ik de hemel in geprezen moest worden. Maar natuurlijk benoemden mijn ouders ook wat ze talentvol en leuk aan ons vonden. Maar niet om daar een ander de ogen mee uit te steken.
Daar had ik toch een heel ander gevoel bij.

MIjn kinderen zijn zich veel bewuster van 'losers' en 'winnaars' en vergelijken zich veel meer met anderen. Dat zit in de tijd.

De angst om te verwennen zit in elke generatie. Je wil dat je kinderen het leven aankunnen. Maar het zijn altijd de anderen die 'verwennen'. Dat doe je zelf toch niet. En anders geef je dat schuldbewust wat toe. 'Ik heb mijn kinderen teveel verwend' dus daarom heeft ze nog steeds zo'n grote mond.

Zelf denk ik dat een wat beschermde opvoeding ook juist meer weerbaarheid kan opleveren van moeilijke zaken die onvermijdelijk, als een natuurkracht, in het leven voorkomen.

En lui gedrag van pubers is ook een bekende echo uit het verleden. Zie Socrates.

Wilgenkatje

Misschien dat pubers zich per regio of plaats anders gedragen, want ik herken ónze omgeving niet in dat 17+ niet meer fietst. Scholieren die echt wat verder weg wonen komen al dan niet met het OV. Er komen er ook nog heel wat met de fiets. Onze stad vervult een regio-functie, dus leerlingen komen van best ver. Ik vind alles wat meer dan 10 kilometer moet fietsen, heen en hetzelfde terug, ver genoeg om niet altijd op de fiets te hoeven, dus geen gebuffel door weer en wind omdat moeder of vader dat vroeger ook moest doen. Mag wel uiteraard. En als er dan toch echt flink gefietst moet worden, vind ik een scooter geen schande. Tegen die tijd heeft kind al heel wat jaar tegen de wind in moeten trappen. Ik heb overigens begrepen dat de verkoop van scooters is teruggelopen.

Ik heb het idee dat het vooral om het evenwicht gaat. Een kind wat bijna altijd stil zit en met dat stuk fietsen dan toch nog wat beweging krijgt, is een andere situatie dan een kind wat het stuk tussen huis en school ietwat gemakzuchtig af legt, maar daarnaast heel wat meer doet. Als je als jongere werkt, sport, of gewoon leuke dingen doet, zit het met de beweging vaak wel goed.

Mijn dochters draaien overigens hun hand niet om voor een stukje fietsen. Het hangt ervan af wat het doel is. Jongste heeft een goede auto, maar gaat regelmatig met het OV naar haar werk (te ver om te fietsen) of de fiets. Oudste gaat als het even kan ook met de fiets. Dat is hier dus normaal.

Wat e-bikes betreft... je kunt niet aan de buitenkant zien waarom iemand voor een e-bike kiest. Bovendien.... waarom zou je het veroordelen? Liever fietsen met ondersteuning van een accu, dan niet bewegen en in de auto springen, of met de bus gaan. Je beweegt met de e-bike wel, maar met minder inspanning. Ik voel me met boodschappen aan het stuur veiliger met de e-bike dan als ik zelf moet trappen. Ik hoef minder rond te trappen om toch vooruit te komen, dus ik kom minder vaak in contact met de tassen. Ook heb ik het gevoel dat ik met wat meer rust kan overzien of er fietsers van rechts komen, die ik dus voorrang moet geven. Dat soort dingen gaan bij mij niet meer zo makkelijk tussen neus en lippen door. Maar dat zie je niet aan me. Dus wie weet denken sommige mensen ook van mij 'jeetje, pak een gewone fiets, luiwammes!' Ik vind het wel eens gênant als ik andere mensen voorbij fiets met onze e-bike. Kijk mij nou eens nep-stoer doen! Maar ik ben in mijn leven ook genoeg ingehaald dus ach... Ik geniet met volle teugen van deze fiets. Als hij stuk gaat, moeten we nog maar zien of hij vervangen kan worden. En dat is dan niet anders, maar het betekent dan wel dat man minder ver zal kunnen fietsen. Hij maakt in het voorjaar en de zomer regelmatig flinke fietstochten. Dan is hij zo een paar uur weg. Met een gewone fiets zou dat niet gaan. Ik fiets sowieso nog maar zelden verder dan de wijk.

Ot Kaaskopje

zorg voor een paar comfortabele fietstassen achterop.Je schrijft nu dat je door minder rond te draaien met je trappers de tassen aan je stuur minder raakt. Helemaal waar, maar geen tas aan je stuur is veel wijzer ! Voorkom nare valpartijen 😀

Ik ben nog wel bereid om puberella met regen met auto naar school te brengen als ik naar werk ga. Maar eerlijk gezegd hebben mijn kinderen al best een en ander meegemaakt (scheiding ouders, zieke vader, gedoe met school) dat ik niet denk dat ze verwachten dat het leven zonder tegenslag verloopt.
Maar altijd wel goed om te lezen dat er weer een generatie is die zich ergert aan de volgende generatie (en het uiteraard zelf als opvoeder veel beter doet)

e-bike

Ik heb een e-bike en het gaat niemand een cent aan waarom.

Toch is het al een paar keer gebeurd dat ik word nageroepen als ik iemand (netjes) in heb gehaald. Alle keren waren het oudere mannen.

Onverdraagzaamheid vind ik een groter groeiend probleem dan de zogenaamde watjes.

Verwennen

Mijn ouders hadden tijdens de opvoeding maar een grote angst, namelijk dat mijn zussen en ik verwend zouden raken. Dus dat betekende al jong zelfstandig zijn, vroeg aan het werk naast school en nooit gebracht dan wel gehaald worden. Gewoon door donker of door de regen fietsen al waren het geen heel grote afstanden die wij moesten afleggen. Ik was als kind bang in het donker (enge mannen) en bang toen ik als 12-jarige alleen met de tram naar. de orthodontist moest in de grote stad. Maar dat wisten mijn ouders niet, ik vertelde het niet want dan was ik een watje.
Oh, wat was ik graag eens verwend geweest! Mijn eigen kinderen zijn geen watjes want iets van die opvoeding heb ik natuurlijk doorgegeven. Maar ik heb ze ook weleens verwend, gewoon uit liefde. Want daarom doe je het. Zodat ze merken dat je enorm veel van ze houdt en wel alles voor ze over hebt.