Kind 7 jaar luistert niet!

na 42 jaar

Na 42 jaar kwam ik er achter dat ik waarschijnlijk (want geen officiele diagnose) behept ben met ADD.

Wat Li ook schrijft over haar man, je pikt alles op, nu bv zijn er 2 collega's in 2 verschillende kamers telefonisch aan het overleggen over verschillende onderwerpen, wordt er buiten geheid, en iets afgezaagd, fluiten er vogels en wil een vlieg naar binnen en ik ben dit stukje aan het tikken.

In die inmiddels 45 jaar heb ik allerlei workarounds ontwikkeld om me te handhaven. Niet alle strategieen zijn even handig, maar daar heb ik nu een coach voor.

Wist ik veel dat niet iedereen dat heeft.
Zelfde voor een vriendinnetje van dochter waar net zware jeugd reuma is gediagnostiseerd, wist dat meisje veel dat die pijn die ze voelt niet normaal is.

Jullie zullen samen een niet standaard aanpak moeten ontwikkelen die voor jullie gezin goed werkt. Dat betekend bijvoorbeeld dat er dingen soms niet kunnen en andere dingen juist wel.

Ik zal bv niet meegaan met een klasseuitje, maar wil best bij de badmintonclub vrijwilligerswerk doen omdat het prikkelniveau dan voor mij te hanteren is.

Ik zal dochter melden wanneer ik merk dat ik overprikkeld ben en zij mij dus even moet laten liggen en niet storen.

Dochter heeft ook trekjes maar te weinig om een diagnostisch traject in gang te zetten. Wat wel helpt bij ons is om aan het eind van de dag te benoemen hoe druk het was in haar hoofd en om een geleide meditatie te doen om in slaap te kunnen vallen. Het boekje 'Slaapklets' heeft ons daar bij geholpen, dat geeft een leuke manier om de dag met je zoon te bespreken en 'm af te sluiten. Morgen weer een nieuwe kans.

http://www.gezinnig.nl/voor_kids/slaapklets_deel_1

Want het is geen onwil van je zoon, maar hij kan het gewoon nog niet. Het duurt langer om die vaardigheid aan te leren. En dat vraagt meer begeleiding van de omgeving.

erfelijk

Ja, er is vaak sprake van erfelijkheid. Enerzijds fijn voor het wederzijdse begrip, maar je bent misschien zelf ook ongeduldiger.
Mijn kinderen en collega's zeggen dat ik ook ADHD heb. Lekkere figuren ☺

Erfelijk?

Hmm het klopt wel dat ik erg ongeduldig ben. Of te wel... was. Ik heb het grotendeels moeten afleren nadat ik getrouwd was.

@noet bedankt! Dat is ook een erg leuk boekje die ga ik zeker ook bestellen. Dan kunnen we voor het slapen gaan een leuk praatje houden

beloningsssysteem

Als ik jouw stukken lees, klinkt het alsof jouw zoon, net als de mijne, een lieve jongen is, die het allemaal graag erg goed wil doen. Hij wil graag gewaardeerde worden en voelt zich verantwoordelijk voor zijn gedrag. Hij klinkt kwetsbaar.

Het klinkt ook alsof hij net als mijn zoon, een negatief zelfbeeld heeft ontwikkeld. Hij vindt zichzelf slecht. Hij probeert het goed te doen, legt grote druk op zichzelf om het goed te doen. Loopt eigenlijk de hele dag op zijn tenen, omdat hij vindt dat hij 'goed' moet zijn.
En dan gebeurt er iets en dan BAM. Want hij krijgt dan last van zijn negatieve zelfbeeld.'Zie je wel, ik ben slecht, het maakt toch niet uit wat ik doe, het lukt toch niet, ik stel mama weer teleur, het is weer mis gegaan, ik kan het niet, ik ben mislukt, ik ben kapot.'

Als je in zo'n situatie met een beloningssysteem begint, maak je het misschien alleen maar erger. Want dan kijk je alleen naar de resultaten. En dan heb je geen oog voor zijn intentie. Die is van goud, die intentie. Hij wil het zooo graag goed doen, doet zijn uiterste best, levert een topprestatie. En dan lukt het niet en tot overmaat van ramp, krijgt hij ook zijn beloning, die hij zo graag wil, niet.

Wat is dan de boodschap voor dit kind: zie je wel, je bent mislukt.

Dat wil je toch niet? Je wil dat hij positief over zichzelf gaat denken, zichzelf gaat waarderen. Als dat verbetert, wordt het gedrag ook vanzelf beter. Dat klinkt misschien een tikje naief, maar zo is het hier wel. Onze zoon heeft echt enorme gedragsproblemen gehad. Behang van de muur, gaten in deuren, kasten kapot, kleding kapot, zijn moeder tot bloedens toe gebeten, moeder blauwe plekken bezorgd, (en nog veel meer). En na een paar maanden op een andere manier met hem omgaan, gingen alle problemen weg.

Dus, als je toch koste wat kost wilt gaan belonen met een systeem. Pas dan op. Doe het volgens de regels.

Neem 1 specifiek, duidelijk en precies omschreven doel (dus niet: dat het 's morgens 'goed' gaat, dat is veel te vaag) Zorg dat het doel makkelijk haalbaar is voor hem. Geef getrapte beloning (geen beloning voor niet goed gelukt, minimale beloning voor bijna gelukt, beloning voor gelukt, dubbele beloning voor super gedaan). Negeer het zoveel mogelijk als het niet gelukt is, ga niet dreigen met 'anders krijg je je beloning niet...' of 'als je je beloning nog wil, zou ik maar heel snel..' En laat de beloning direct volgen op het gedrag. Dus niet een uur ertussen. En al helemaal niet uitstellen tot de avond.

Nou ja, ik ben dus niet van de beloningen, omdat hier de beloningssystemen meestal op dag 2 al verscheurd door de kamer werden gegooid. (Brrr)

Wat ik wel deed om het zelfbeeld te bevorderen:

De hele dag door, specifiek benoemen als hij iets goed had gedaan. 'Je hebt je brood op, goed zo, dan kan ik afruimen, dank je.'
Iedere dag (avond) een kwartier 1 op 1 speeltijd met hem doorbrengen, waarbij hij de leiding had en bepaalde wat we gingen doen, en waarbij ik geen vragen mocht stellen en geen gesprekje over zijn gedrag mocht beginnen.
Alles positief verwoorden. Dus niet: 'niet schreeuwen' maar:'Praat maar rustig.'
Stoppen met gedrag is moeilijker, dan iets anders voor het gedrag in de plaats doen. Dus:'Sla maar mij niet, sla maar dit kussen als je boos bent.'
Met weinig emotie communiceren. Nooit boos worden en schreeuwen dus, maar ook niet overdreven blij en enthousiast doen als iets goed gaat. Want dan maak je het zo belangrijk, dat hij weer in zichzelf teleurgesteld is, als het de volgende keer niet meer lukt.
Hem zo veel mogelijk autonomie geven. Zelf laten beslissen wat hij draagt, wat hij eet, wanneer hij gaat computeren, hoe zijn kamer eruit ziet, wat hij met zijn zakgeld doet (zakgeld geven, als hij dat nog niet heeft), .... Uit angst voor chaos, gaan veel ouders van adhd-ers micro-managen. Dat werkt averechts. Ze hebben vaak juist ruimte en beslissingsbevoegdheid nodig.
Hem dingen laten doen, waar hij trots op kan zijn. Onze zoon was gek op koken, hij ging op kookcursus en dat vind iedereen super, dus hij kreeg een hoop complimenten.

Nou ja, wat een verhaal. Ik kan er uren over doorschrijven. hahaha, ik hou maar op.

@pimpelpaars

Haha nee schrijf maar lekker door hoor. Vindt het zo fijn om te lezen. Maar idd beloningssysteem ga ik maar mee wachten na jou bericht. Maar een weekplanner lijkt me wel handig zodat hij weet waar hij aan toe is..

Klinkt misschien raar maar sinds mijn bericht hier en alle reacties voel ik me echt opgelucht. Ik voel me geholpen... kan het niet omschrijven maar ik voel me gehoord. Bedankt allemaal

Geen beloningssysteem

Hier ook geen beloningssysteem (ik ben iemand die dat toch standaard gaat vergeten) en bij mijn neefje (flinke gedragsproblemen thuis) zag ik ook dat het niet echt werkte. Medicatie helpt bij hem wel, maar is geen wondermiddel, want op een gegeven moment is het uitgewerkt (vaak einde middag en dan is er nog een flink aantal uur te gaan). Op school helpt het wel en dat scheelt dan toch ook later wel in de frustraties (en de vermoeidheid). Inderdaad veel positieve aandacht, bevestiging van zijn leuke persoontje, knuffels tussendoor en laten weten dat je hem geweldig vindt.

Zorg dat je daarvoor voldoende energie overhoudt, dus wees aardig voor jezelf. Ga op vrije dagen even een uurtje rusten als je kinderen op school zijn, bijvoorbeeld. Jouw zoon klinkt ongeveer even heftig als mijn neefje en ik zie dat het daar bijna niet vol te houden is en dat zijn ouders het bijna niet meer kunnen opbrengen om energie in hem te steken. En dat terwijl het kind het zo nodig heeft. Hij is dan ook vaak bij ons en ze hebben ook andere hulp gelukkig.

steun

Ik ben blij dat je je gesteund voelt. Het voelt zo alleen, als je kind zich niet goed gedraagt en het maar niet lukt om er de vingers achter te krijgen.

Dat moment dat je kind verdrietig uit school komt en dat de juf dan achter hem aan loopt met een waslijst aan klachten. Hij deed dit, hij deed dat, hij zei zus, hij zei zo...

Om gek van te worden. En zo zinloos. Want wat kun jij er aan doen, wat je kind in de klas doet. Daar kun je als ouder toch niks mee. Maar jij krijgt de klachten, jij krijgt de schaamte. Bah.

Het is misschien een goed idee, om op school ook een gesprek aan te gaan. Te vertellen dat jullie je zorgen maken, vooral over zijn zelfbeeld. En dat jullie willen dat het beter wordt, verandert. Dat jullie zo graag willen dat ze op school op positief, kalm, georganiseerd en continu er voor hem zijn.

Misschien helpt dat een beetje. Bij onze zoon ging het op school vooral mis, in specifieke situaties. Bij voorstellingen, sportdagen, kringgesprekken. Dat vond hij allemaal vreselijk. En wist ik veel, op de school van mijn jongsten, doen ze na de kleutertijd nooit meer kringgesprekken. Daar had hij veel beter gepast. Ik dacht dat elke schoolklas 's morgens in de kring begint.

Maar sommige leerkrachten hebben erg weinig begrip voor kinderen. Die zijn van het strenge, controlerende, rigide. Dat werkt averechts bij kinderen met adhd (kenmerken). Die hebben juist ruimte, flexibiliteit en vertrouwen nodig.

Belonen

Belonen zal ook niet bij ieder kind werken, maar bij ons wel. Vooral omdat er, in dochters ogen, hele geweldige dingen tegenover staan. Tuurlijk benoem ik ook de hele dag goed gedrag, maar bij het constant ik wil ik wil ik wil, mag ik mag ik mag ik-gedrag mag er best een consequentie op staan. Ze kan echt urenlang vragen of ze op de tablet mag. Ze krijgt duidelijk antwoord (om 5 uur, als ik ga koken) en dan wil ik dat ze stopt. Ik zorg er dan voor dat er niemand anders met een beeldscherm beneden zit, dat zou vals zijn, maar klaar is ook klaar. Er moet wel duidelijkheid zijn.

Lastige

Het lastige is natuurlijk dat wat voor het ene kind goed werkt voor het andere kind minder goed kan werken. Hoewel positieve aandacht altijd goed is.
Er wordt hier nu erg gefocused op AD(H)D maar het is natuurlijk helemaal niet gezegd dat deze jongen dat heeft. Aan de andere kant behalve dat je medicatie kan geven voegt op zich een diagnose ook niet zo gek veel toe.
De structurele omgang met je kind staat daar los van.

Mijn zoon heeft ADHD. Hij heeft niet zulke gedragsproblemen als sommige van de kinderen die hier genoemd worden (geweld gebruiken tegenover de ouders of anderen doet hij eigenlijk niet) maar alsnog vond ik zijn gedrag vaak lastig.

Wat ik sowieso probeerde te doen was voor elk negatief ding wat ik zeg ook drie positieve dingen te zeggen. Dat klinkt wat geforceerd en soms kon ik er ook echt geen drie bedenken en bleef het steken bij 1 of 2 (of helemaal niks) maar het is goed om je ook te richten op wat wel goed gaat. Niet alleen was het fijn voor mijn zoon om dat te horen maar het was ook goed voor mij om toch weer even te bedenken dat sommige dingen ook wel goed gaan. Daar werd ik zelf ook weer positiever van.

Beloningen werken bij mijn zoon redelijk maar wel op de korte termijn en voor concrete dingen. Dus inderdaad niet dingen als goed zijn of braaf zijn maar wel bijvoorbeeld je bed opmaken of de was in de wasmand stoppen. Tegenwoordig (hij zit nu allang op de middelbare school) gebruik ik nauwelijks beloningen meer en als ik het doen dan juist wel lange termijn zaken (goed rapportcijfer halen voor vak x). Dat gaat nu prima.
Op de basisschool werkte dat niet. Beloningen was echt op de hele korte termijn en moest ook vlug concreet zijn. Dus weinig grote dingen maar wel bijvoorbeeld een ijsje, een pokemon plaatje of iets dergelijks. Hierdoor kon ik toch wel bepaalde gewoontes ingesleten krijgen bij hem. Bij mijn andere kinderen werkt het juist beter om ze echt een grote beloning in het vooruitzicht te stellen op de lange termijn maar zij kunnen hun gedrag beter zelf regulieren. Ik strafte hem ook wel en eigenlijk altijd met time outs. Dat was voor iedereen goed want hij was even uit de situatie en ik was ook even uit de situatie. En daarna met frisse moed weer verder. Lange termijn straffen hielpen erg slecht maar wederom korte termijn straffen werkten op dat moment wel goed. Het veranderde niet het lange termijn gedrag maar vaak ging het dan wel de rest van de dag beter.

Verder hielp bij mijn zoon een strak dagprogramma. Hij vind het fijn om zoveel mogelijk van te voren te weten. En hielp het bij hem erg om juist bepaalde zaken tot gewoonte verklaren en geen keuzevrijheid te geven. Dat ging dan om zaken als vaste plaatsen aan tafel, vaste beker om uit te drinken, vaste plaats in de auto en op de bank. Als dat soort zaken namelijk niet vast stonden had hij de neiging om a) geen keuze te kunnen maken en b) boos te worden als iemand anders wel een keuze maakte want nu kon bij daar niet zitten en dat wilde hij toch echt.

herkenbaar

En sorry ook bij zoon met adhd, nu 9. Alsof er geen rem op zit. en dan bedoel ik dat hij niet snapt wanneer nee nee is. Blijven doorgaan, blijven drammen. Zijn aandacht spanne is erg kort behalve als hij op een apparaat zit. alles vragen overal bevestiging van willen. Ook in de klas. Juf heeft gezegd welke opdracht ze moeten maken, hij gaat vragen of het klopt dat ze die en die opdracht moeten maken. Vragen of het goed is wat hij doet. Alles hoort en ziet hij. Maar ook bij kletsen in de klas, andere kinderen snappen wanneer ze moeten stoppen, hij beseft het niet. Gaat net te lang door. Hij komt door dit alles erg jong over, jonger dan zijn leeftijd terwijl ik gewoon denk dat hij zaken anders beleeft en ziet. Ook ik vind het vaak moeilijk om niet boos te worden. Maar ik hou me steeds voor dat ik niet wil dat hij over 30 jaar terug kijkt op een mopperende moeder.,

@lisbeth

Maar krijg hij dan ook medicatie voor adhd? Of moet je gewoon ermee leren leven en rustig blijven, positief blijven. Dat moet zoiezo. Maar wordt zijn gedrag een beetje anders met medicatie?

rustig aan

Ik lees dat je heel voortvarend aan de slag gaat. Maar probeer het rustig aan te doen, Rome is ook niet in 1 dag gebouwd.
Een schema kan een klein beetje meer rust brengen maar houd het simpel en ik zou er geen wonderen van verwachten.
Waar je vooral wonderen van kunt verwachten is dat je in hem blijft geloven. Het is gewoon een lekker (druk) ding! Straal dat naar hem uit. Niemand zal hem ooit saai vinden. ADHD (of iets dat er op lijkt) heeft ook allerlei voordelen.
Wat ook belangrijk is, is dat hij niet teveel wordt afgeleid als concentratie gevraagd is. Veel kinderen werken op school met een geluiddemper of hebben een afscherming. Iets om mee te frunniken kan ook fijn zijn (waarom eten mensen anders potloden of tekenen droedels). En wat ik me afvraag: hoort hij wel wat de leerkracht vraagt? Het kan zijn dat dingen vertraagd binnenkomen, vooral als hij naar de vogeltjes buiten zit te staren.

Maar medicijnen is een hulpmiddel, geen wondermiddel. Het is niet zo dat je er een pilletje in duwt en alles is opgelost.
Medicijnen helpen bij ons vooral voor de focus in de klas, minder snel overprikkeld zijn, wat rustiger in zijn hoofd. De rest moet toch aangeleerd worden ben ik bang. En dat heeft tijd nodig.
Zoon is net 9 zit nu in groep 6 en we merken nu de laatste maanden dat het beter gaat, dat hij even kan wachten op de juf, dat hij ook eerst even zelf denkt voordat hij opspringt om iets te vragen. Het zeuren wordt ook iets minder, het jengelen bedoel ik dan.
Ik denk dus dat het een groeiproces is. Eentje waar je inderdaad met veel geduld mee moet omgaan. Ik ben er trouwens van overtuigd dat straffen iets is wat hierin niet helpt. Omdat het kind er weinig aan kan doen, het is iets wat die nog moet leren. Straffen zou alleen zelfvertrouwen ondermijnen en dat helpt dus niks.
wij werken ook niet met een beloningssysteem, we proberen ewoon zoveel mogelijk geduld op te brengen en niet boos te worden

zoon

krijgt trouwens op school wel extra hulp.
Het is een rete slim kind, 1 keer versneld met adhd. Hij krijgt 1 keer per week 1 op 1 begeleiding van iemand die met hem kijkt waar hij tegenaan loopt en dat kunnen problemen met klasgenoten zijn, stappen van begrijpend lezen oefenen, kijken welke stappen hem in zijn werk kunnen helpen. Verder heeft hij al een paar jaar een wiebelkussen en een koptelefoon.

Aan m2k

Topic-starter;

Hoe is het inmiddels met jouw zoontje afgelopen?
Ik herken zoveel punten mbt mijn bijna 7 jarige zoontje.
Wij hebben zijn intelligentie gestest, omdat hij ook erg intelligent overkomt,
Zijn IQ is bovengemiddeld hoog en heeft verbaal als preformaal erg hoog gescoord.