Bijdehante zoon

Sanne

"Als ouder van 1 kind ben ik in deze een stuurvrouw aan wal."

Als er eentje weg is is de ander een schatje, echt waar!

"Ik ben er zelf wel één van zes. Onze ouders lieten ons vrij veel uitvechten, maar of dat altijd het beste was?"

Ww hebben er zelf ook last van. Herrie in huis, herrie op de achterbank van de auto...

"Als ze al wat ouder zijn, zou ik wel benieuwd zijn wat ze er zelf van vinden. Vinden zij het vervelend? Wat zou volgens hen helpen?"

Ik zal het er weer eens met ze over hebben

Sanne

Meen je serieus dat je het normaal vind dat een 9 jarige zo praat? Tegen zijn ouders? Dat kinderen met hun vriendjes onderling stoer doen snap ik. Echter tegen volwassenen slaan ze toch hopelijk een andere toon aan. Het is inderdaad wel wederkerig. Een kennis snauwt vaak tegen haar kinderen en spreekt op een commanderende toon. Dat hoor je dan inderdaad terug bij de kinderen. Wat dat betreft spiegelen kinderen je natuurlijk wel.
Zelf probeer ik altijd beleefd tegen de kinderen te spreken. Dat spiegelen ze ook wel terug inderdaad. Het blijven natuurlijk kinderen en soms proberen ze ook wat uit.

De tip om ze te vragen uit te leggen wat ze zeggen is een hele goede. Soms gebruiken ze inderdaad woorden die ze helemaal niet begrijpen.

In jouw opvoedcategorie pas ik waarschijnlijk meer in de eerste categorie. Natuurlijk overleg ik regelmatig met de kinderen maar uiteindelijk ben ik de baas.

Kyana

Ik heb het er nog even weer bijgepakt

"Bijvoorbeeld als we zitten te eten en ik vraag hem om z’n mes te gebruiken: ‘Pff, alsof jij zelf altijd met vork en mes eet!’ (op verachtelijke toon)."

In de eerste plaats zou ik nooit vragen om een mes te gebruiken, ze eet maar zoals ze wil. Maar als ik bijvoorbeeld geïrriteerd zou zeggen dat ze het licht aan had gelaten in de wc, zou ik zo terug kunnen krijgen dat het niet op zo'n toon hoeft, of dat ik het licht ook vaak aan laat. En als dat waar is zeg ik dat ook. Sorry, ik snauw omdat ik moe ben. Of ja, ik laat het licht ook vaak aan, dat zou ik ook niet moeten doen.

"Of tijdens een praatje over hoe het er vroeger bij mijn man thuis aan toe ging ‘Zo, ik noem dat kindermishandeling. Dat hoeven jullie bij mij niet te proberen want dan bel ik de kinderbescherming’. "

Daar zie ik nou echt helemaal geen kwaad in, maar vooral een goede aanleiding voor een gesprek. Wat is kindermishandeling, hoe dachten ze vroeger over opvoeding, wat mag wel en niet, hoe is de maatschappij veranderd enzovoort.

Of, ook vandaag gebeurd: ‘de juf was chagrijnig zeg. Die zal wel weer last gehad hebben van haar hormonen’ (de juf is zwanger).

Ook daar, als het serieus is, aanleiding om te praten over zwangerschap, hormonen et cetera. Het je je dan voelt. Hoe kort je lontje kan zijn. Hoe dat ook voor pubers zo kan zijn.

Ik vind weerwoord prima. Minachting (anders dan een beetje dollen) zou ik wel lastig vinden, maar daar zou ik het dan ook over hebben. Bij ons werkt dat, maar niet alle kinderen zijn hetzelfde natuurlijk.

Sanne

Heb jij wel eens gedacht aan een functie als supernanny?

Afzeiken

Ik vind de term 'afzeiken' een betere benaming dan brutaal. Misschien kun je dat ook tegen hem gebruiken: je bent (weer) aan het afzeiken. Dat geeft voldoende aan hoe je zijn opmerkingen waardeert en waarom je er verder geen aandacht aan wil besteden.
Afzeiken vind ik bijvoorbeeld dat je de reactie van de juf terug brengt tot haar biologische situatie. Er kunnen heel veel meer redenen zijn waarom de juf die dag vervelend was, inclusief zijn eigen gedrag op school. zo'n opmerking probeer ik dan te vertalen naar een opmerking over een mannelijk persoon. 'Hij heeft vannacht zich zeker niet kunnen uitleven'; of zoiets.
En de opmerking over kindermishandeling betekent dat hij zijn opa en oma dus kindermishandelaars vindt.
Maar ik kan me voorstellen dat je meestal niet zo snel bij de hand hebt waarom zo'n zeik-opmerking zo zeikerig is.
Ondertussen zijn er op allerlei media genoeg voorbeelden te vinden van afzeikgedrag, ook bij sommige journalistieke producten op televisie, bijvoorbeeld. Wellicht helpt het hem om dan ook op te merken dat het afzeiken is wat mensen doen, zodat hij een breder beeld krijgt van het onwenselijke gedrag.
Hij is nog jong genoeg om dat dan weer mee te nemen in zijn eigen ontwikkeling.
Opmerkingen in de zin van 'dat doe jij ook niet' zullen vaker voorkomen. Op zich is het goed als kinderen ook gaan reflecteren op de opvoeding van hun ouders en daar hun vragen bij stellen. Het hoort bij ouder worden. Leuk is het niet, maar ouders blijven gelukkig niet altijd heilig. Op een dag ontdekken kinderen dat ouders gewone mensen zijn.

Tsjor

Identiteit

Mij lijkt het meer op het gedrag van een kind dat zijn eigen identiteit aan het ontdekken is en daarmee experimenteert en de grenzen opzoekt. Ik zou hem dus positief benaderen, in gaan op wat hij inhoudelijk zegt en niet op de toon, want hij snijdt best interessante discussies aan. Daar kun je wat mee. In andere situaties, als kinderen brutaal zijn of zo, kun je bespreken wat je daarvan vindt. Zonder hem te bekritiseren kun je dan dat gedrag open bespreken. Dan komt het niet over als een persoonlijke aanval, waardoor hij nog verder dichtklapt en nog stoerder gaat doen. Maar je moedigt hem wel aan om dan ook na te denken over zijn eigen gedrag.

Eh... je bedoelt die mevrouw die kinderen op de trap zet? Aangezien dat ongeveer het laatste is wat ik zou doen, lijkt een sollicitatie naar supernanny mij vooralsnog iets te hoog gegrepen.

Ik werk wel als interim-manager, in die zin mag ik wel vaak met volwassenen in gesprek over hun gedrag. Maar ook die zet ik niet op de trap. Zou soms best fijn zijn ("ga jij maar even een week of drie op de trap zitten en dan praten we verder") maar vast niet zo effectief en ik betwijfel of ik dan nog veel opdrachten krijg.