Mama's pink als tut

Door ervaring wijs geworden

Omdat ik Rembrand een beetje ken, durf ik wel te vertellen dat zij door ervaring wijs geworden is - net als ik. Mijn ervaring bestaat uit gesprekken en berichten anderszins (mail ofzo) van honderden, misschien wel duizenden vrouwen. En daar zit een soort algemene verzuchting in: Waarom Heeft Niemand Mij Dit Verteld als het gaat over borstvoeding.
Natuurlijk zijn de vrouwen die Rembrand en ik spreken/zien allemaal vrouwen die geheel vrijwillig naar ons toegekomen zijn en daarmee zijn ze al uitgeselecteerd: ze wíllen. Maar ook op fora als dit, of andere specifieke babyfora waar vrouwen zitten die niet eens zo heel bar dringend op bv-info zitten te wachten is dat toch wel zo'n beetje de ondertoon: waarom wist ik dit niet?
Juíst het beeld wat jij keer op keer schetst is zo schadelijk in mijn ervaring: het moet leuk zijn. Je moet als vrouw en moeder vooral niks tegen je zin doen, borstvoeding is geweldig en fantastisch en reuzehandig, je bent hoppetee fris en fruitig met je kleintje in de weer, omringd door liefde en een roze wolk en natuurlijk genezen jouw hechtingen probleemloos, heb je nooit een huilbui en is je werkgever fantastisch. Yeah, right.
Weet je wat er tegelijk met je baby wordt geboren? Schuldgevoel. Op het moment dat jíj als hoogopgeleide als onder controle hebbende moderne jonge vrouw zwetend van ellende met een huilend kind op de bank zit, weet je één ding zeker: Het Ligt Aan Jou. Aan je baby ligt het niet, aan de borstvoeding niet, aan je omgeving al helemaal niet: nee, gewoon aan JOU. Je hebt iets fout gedaan. Te veel gevoed. Of te weinig. Iets verkeerd gegeten. Een wijntje gedronken. Te laat naar bed gegaan. Baby wakker gemaakt. Of juist niet. Gemopperd (en dat vóelen ze) - wát het precies is weet je niet, maar het is iets wat jij verkeerd gedaan hebt en had moeten voorkomen als moeder zijnde.
Als je dan van een andere moeder hoort dat zij de behoefte en het temperament niet heeft om hele avonden met een kind op de bank te zitten, voel je je alleen nog maar ellendiger. De enige behoefte die je op dat moment waarschijnlijk zelf hebt, is een stil kind, een douche en 120 uur slaap. Niks geen behoefte aan interessante en spannende dingen. Het enige temperament wat je nog op kunt brengen is in tranen uitbarsten tegen je partner. Nee, salsadansen zit er voorlopig niet in. Blijkbaar kunnen al die Andere Moeders dat wel. En hop, daar ja je weer.
Als je dan van een andere moeder hoort dat het doodnormaal is dat je je zo voelt en dat baby's de eerste weken van hun leven dit nou eenmaal dóen dan is dat een enorme opluchting.

Echt waar. Ik zie, lees en hoor het vrijwel dagelijks.

Tirza

Tirza

Dank je wel voor je wijze woorden. En ik hoef niet te zeggen dat je helemaal gelijk hebt. Als er iets is dat je verdrietig en boos kan maken als moeder is dat je jaren later hoort hoe de vork werkelijk in de steel zat, en dat het gedrag van je baby dus heel normaal was ( been there, done that ........).
M.

Tirza

Jemig, wat een herkenbaar plaatje schets je daar.....
"De enige behoefte die je op dat moment waarschijnlijk zelf hebt, is een stil kind, een douche en 120 uur slaap. Niks geen behoefte aan interessante en spannende dingen."
Nooit heb ik me méér onbegrepen gevoeld dan toen iemand tegen me zei: Weet je, jij zou eens lekker úit moeten gaan, of ff een paar dagen op vakantie". Kon wel janken, het enige wat ik wilde was idd...."een stil kind, een douche en 120 uur slaap".
Voel me in retrospectief helemaal begrepen! Dank je wel.

Tirza

Amen, de heer zij geprezen. Inderdaad: stil kind, lange warme douche, 120 uur slaap. Ik heb dat gevoel nog wel eens en hij is al ruim negen weken. En zeker bij die eerste heb je geen flauw benul. Ik had het onmetelijke geluk dat ik een netwerk bezat met veel ervaren moeders, die precies dezelfde dingen riepen als jij nu: het is heel normaal, het gaat zo weer over, het is maar een fase, je kunt hem/haar best even laten huilen terwijl jij doucht, daar krijgt-ie niks van, dat soort dingen. Heel geruststellend. Eigenlijk essentieel voor je moedergeluk. Ik hoorde die dingen van mijn netwerkmoeders en gaf ze weer door aan mijn al even zenuwachtige man. En dan waren we samen weer even zen.
Groetjes
Massi

Boek vol

Veel moeders zouden inderdaad een boek vol kunnen schrijven met 'waarom hebben ze dat niet gewoon gezegd?'

Ik herinner me ook een Amerikaanse site, jaren geleden al, met een apart hoofdstukje genaamd 'why did no one tell me that...' vol met inderdaad de dingen die Tirza noemt.