

Zwangerschap en bevallen
U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.

M1987
24-04-2018 om 11:04
Ongepland zwanger en vriend wil het niet houden
Hallo Iedereen,
Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen want ik ben behoorlijk radeloos momenteel.
Ik heb een relatie van meer dan 3 jaar en woon niet samen.
Ik ben 31 jaar en mijn vriend is 29.
Ik heb een vaste baan en een klein 1 persoons koophuis, we zijn al ongeveer een jaar op zoek naar een huisje voor ons samen.
Nu ben ik door de anticonceptie heen zwanger geraakt, ik ben ongeveer 6 weken zwanger.
Van tevoren hebben we het wel eens over kindjes gehad en als het per ongeluk toch zou gebeuren, dan hadden we besloten dat we er wel uit zouden komen en het accepteren en ervoor zouden gaan.
Vanaf het moment dat ik weet dat ik zwanger ben (zo’n anderhalve week nu) doet mijn vriend vreemd tegen me.
Hij praat amper tegen me en ontwijkt me. Ik heb me EEG alleen gevoeld afgelopen week.
Gisteren kwam het hoge woord eruit: hij wil dat ik het weg laat halen want hij is er niet klaar voor om vader te worden.
Nu ben ik ten einde raad, want ik wil het niet weg laten halen. Ik vind het onmenselijk en ik vind ook niet dat we in een hele beroerde positie zitten om een kind groot te brengen. We zijn volwassen en we hebben het prima op de rit, afgezien van het feit dat we dus niet samen wonen. (Hij woont nog thuis)
Dit hele gebeuren slaat een enorme kloof tussen ons in en ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld. Praten erover lukt niet echt omdat hij zijn beslissing al gemaakt heeft dus voelt het voor mij alsof ik geen keuze meer heb.
Ik hoop dat jullie me advies kunnen geven want ik weet het even niet meer.. dit is ook niet hoe ik het gewild heb allemaal en het liefste vorm ik natuurlijk gewoon op den duur een fijn gezinnetje met hem maar dat lijkt nu onmogelijk.
Als ik het weg zou laten halen denk ik niet dat ik dat mezelf en hem ooit zou kunnen vergeven.. ik kan dat niet en dan ‘vrolijk’ doorgaan met onze relatie. Hij denkt van wel.
Heeft er iemand hier ervaring of tips?

🎶🎵Sinbads vrouw🎵🎶
21-05-2018 om 02:05
Waarom de vrouw het laatste woord heeft bij abortus
Omdat het haar lichaam is en zij de grootste risico’s loopt of blijvende schade of erger.
Daarom dus.

tsjor
21-05-2018 om 08:05
Klinkt goed
Het klinkt alsof de storm is gaan liggen. Gelukkig voor jou en voor je vriend. Jullie hebben inderdaad nog heel wat te regelen en je vriend maakt twee overgangen mee: van kind-bij-moeder naar vader-van-een kind. een snelcursus: hoe word ik volwassen. Maar zo te horen is hij er druk mee bezig. Ik hoop dat het allemaal goed komt. Fijn dat zijn moeder hem en jou steunt daarin.
Wat betreft abortus: als je er samen uitkomt is dat natuurlijk het beste. Zo'n regel (de vrouw beslist) is vooral van belang als je er niet samen uitkomt. Dan zal de mening van een van de twee de doorslag moeten geven, want er zal toch tamelijk snel een beslissing moeten komen. Vandaar de regel: de vrouw beslist. Maar dat wil niet zeggen dat je niet hoeft te overleggen en te praten met elkaar en dat het niet het beste is om samen een beslissing te nemen.
Mooi dt hij meegaat naar de echo, ik hoop dat dat voor hem veel duidelijk maakt en een positieve aanzet geeft tot zijn nieuwe leven. Ik hoop dat alles dan goed is met het kindje en dat jij straks over de ochtendmisselijkheid heen bent en kunt genieten van de zwangerschap. Veel geluk samen.
Tsjor

Odette
21-05-2018 om 10:05
OT gelijke verdeling
OT
M, het lijkt erop dat je vriend begint te wennen aan het idee van jouw zwangerschap en dat dingen gaan veranderen. Fijn.
Ik lees in jouw postings dat hij nu nog thuis woont en dat wel makkelijk vindt en zich lekker laat verzorgen. Daar zit meteen een valkuil in als jullie nu gaan samenwonen.
Als hij nooit gewend is geweest voor zichzelf en een huishouden te zorgen bestaat het gevaar dat hij dat, als jullie samen gaan wonen, (te) veel aan jou gaat overlaten. Daar komt dat alle (veel!) zorg voor de baby nog bij.
Ik hoop dat het onterecht en volkomen onnodig blijkt te zijn, maar ik zou je willen waarschuwen meteen vanaf het begin goede afspraken te maken over de taakverdeling qua huishouden en zorg voor de baby.
Mijn man heeft wel op zichzelf gewoond, maar vond het wel heerlijk om niet te veel te doen (en dus veel aan mij over te laten). Dat heb ik voor we kinderen kregen geprobeerd wat gelijker te verdelen (ging al erg moeizaam) maar toen de eerste kwam ging het helemaal scheef (ik werkte toen 4 dagen, hij 5). Na een tijdje werd dat vreselijk zwaar (zorg voor kinderen, huishouden etc.) en gesprekken leverden niets op, maar vanwege de kinderen wilde ik niet aldoor ruzie, laat staan over scheiden beginnen. Achteraf heb ik er spijt van dat ik er niet veel eerder een serieus punt van heb gemaakt. Heb het jarenlang (ook nu nog) erg zwaar (gehad) en ben vreselijk gefrustreerd dat mijn luie man vaak zo weinig doet.
Oke, bij jou misschien totaal niet aan de orde (als hij de zwangerschap eenmaal volledig geaccepteerd heeft), maar een gewaarschuwd mens telt voor twee:-). Dus ga hem meteen vanaf het begin van samenwonen vooral niet verzorgen!

AnnoOok
23-05-2018 om 08:05
Goed punt, Odette!
Laat je niet verleiden tot: ik kan dat beter en twee keer zo snel, laat mij maar even. Nee, laat het hem doen, hij wordt er vanzelf beter in, oefening baart kunst. Hij zal nog heel veel te leren hebben, maar het is compleet normaal als je om de beurten kookt en samen het huis schoonmaakt. Vraag bijv. zijn moeder of ze hem wil leren wassen, strijken en koken, als hij dat nog niet kan. Wassen is oersimpel, de rest kost wat oefening.
Toen onze oudste geboren werd, zijn we allebei 80% gaan werken. We waren dan het weekend met zin drietjes thuis, elk een dag alleen met zoon, en zoon ging 3 dagen naar de creche. Ik vond dat ideaal. Zo wist mijn man uit ervaring ook dat zo'n dag thuis vaak zwaarder was dan een dag werken en dat je dan bijna niet aan het huishouden toe komt. Ik kan je dat ook van harte aanbevelen.
Reageer op dit bericht
Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.