Wanneer klopt het?

zin in gebroken nachten

dan heb je m.i. echt geen realistisch beeld van de situatie. De eerste nacht slaap je sowieso niet, dus dat is niet erg. De eerste week is het wel OK, als je dan na 10 weken weer aan het werk moet/mag wordt het al minder, na 10 maanden ben je er wel klaar mee en na een paar jaar... Nee, sorry... Die marathon op je tandvlees, niet leuk...

Maar verder, ik heb nooit last gehad van gerammel, wist als 20-jarige zeker dat ik geen kinderen wilde en heb nu 2 (ex)pubers. Als ik alles van tevoren had geweten... er zijn heel wat jaren geweest dat ik gedacht heb - dan was ik er nooit aan begonnen. Ondertussen kan ik er prima mee leven, soms ben ik zelfs echt blij mee, met de 2 koters. Het gaat gelukkig steeds vaker richting dat laatste :)
Maar halverwege die periode, mwah...
Wel heel leerzame tijd geweest :)

Ook niet altijd blij

Je hebt namelijk, zeker in het begin, nooit meer 'pauze'. Het is een niet aflatende verantwoordelijkheid. En ja, je krijgt er veel voor terug, maar je moet er ook veel voor laten. En bij periodes kost het meer, dan dat het opbrengt.

On topic: ik denk dat je er nooit klaar voor bent. En tegelijk ben je er áltijd klaar voor! Je hebt weinig meer nodig dan liefde, onderdak en enige inkomsten.

Alle varianten zijn mogelijk

Staar je niet blind op de mantra dat je het "heus wel zal voelen" als het klopt. Dat kan gebeuren, maar het kan ook anders lopen. Bijvoorbeeld dat je zwanger wordt terwijl je nog twijfelde, of juist toen je vond dat het helemaal niet klopte. Alles kan. Hoe goed je zwangerschap gaat en hoe het moederschap je gaat bevallen, heeft daar dan ook nog eens niets mee te maken. In alle gevallen kan het namelijk meevallen maar ook tegenvallen.

Kadotje

Wat krijg je er precies voor terug?

Phryne Fischer

'Wat krijg je er precies voor terug?'

Dat is wat ze altijd zeggen: je krijgt er zoveel voor terug. Ik vond bij tijden dat het me vooral veel kostte, zo had ik veel minder tijd voor mezelf en mijn werk, had ik veel minder rust, werden partner en ik meer 'gezinsmanagers' dan lovers en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Dus dat was altijd mijn gedachte bij 'je krijgt er zoveel voor terug'; ja, maar het kost je ook wat. Dus daar doelde ik met name op.

Maar, ja, inmiddels vind ik dat ik er ook veel voor terugkreeg/krijg. Om een aantal dingen te noemen: ik kreeg een veel zachtere kijk op de wereld, veel meer begrip voor andere ouders en de opvoedingsmoeilijkheden waar ouders tegen aan kunnen lopen: ik zal nooit meer zo snel oordelen.
Ook belangrijk vind ik dat ik via de kinderen weet wat er in hun generatie speelt.
En ik weet nu wat onvoorwaardelijke liefde is. En natuurlijk de vele fijne en leuke momenten die we samen beleven. De hobby's en sporten waarin ik betrokken wordt.

Nou ja, dit is natuurlijk totaal niet volledig en ik weet ook niet hoe serieus of cynisch je je vraag bedoelde. Maar dit is wat ik er wel over wil delen.

Groet,
Kadotje

Kadotje

Ik ken dat. Ze zijn het liefste wat ik heb en mijn grootste uitdaging :)
Ik dacht ook steeds dat ik ‘klaar’ was en dat ze ‘af’ waren, maar zelfs als ze 21 zijn heb je er nog zorgen van.

Zorgen

Kleine kinderen, kleine zorgjes. Grote kinderen, grote zorgen. Dat gaat hier zeker op. Hoewel de kleine zorgjes vroeger in verhouding ook heel groot waren voor mij. In die zin groei je mee met je kind en ook met de zorgen.
Je groeit ook mee met de leuke dingen. Naarmate ze ouder wordt heb ik ook meer plezier en leuke gesprekken.
Wat ik echt wonderlijk vind is dat ze vanaf dag 1 al zo anders was dan ik me had voorgesteld. Een kind kun je willen of niet, maar hoe een kind is en hoe dat voor jou is, daar heb je echt niets in te willen en dat ontvouwt zich in iedere fase weer opnieuw. Geweldig om te mogen meemaken!

Hihi

Dit is een draadje: "kinderen? beging er vooral niet aan!" geworden...

En alles wat er geschreven wordt, klopt. Alleen, het helpt niet! De drang om kinderen te willen krijg je hier denk ik niet mee weg, gelukkig niet!

Ik herken me wel in je Mirjammetje. Ik wilde, zo lang als ik me kan herinneren, moeder worden (het staat ook in elk vriendenboekje dat ik heb ingevuld)
Ik paste veel op vanaf mijn 14e
Deed VWO maar koos, tegen alle adviezen in, bewust voor een beroep waarin je makkelijk part-time kon werken, ook in mijn werk had/heb ik veel met kinderen te maken.

Op mijn 27e werd ik moeder, en wat was het anders dan ik verwacht had!
Ik wilde er intens van genieten, maar dat lukte me zo vaak niet! Beide kinderen huilden veel en ik kon ze niet troosten! Beide bleken een lichte vorm van autisme te hebben, waardoor alle dingen die ik van te voren wist over opvoeding, helemaal niet opgingen.
Maar beide zijn het schatten van kinderen die ik nooit zou willen missen. Ze hebben nu allebei de puberleeftijd bereikt, pittig, maar ik leer steeds mee te genieten van momenten. Maar eerlijk is eerlijk: sommige dagen lukt dat echt niet!

Kortom: je kunt van te voren echt niet bevatten wat het is om moeder te zijn, het kan soms vies tegen vallen, maar het is het waard!

Wanneer je er klaar voor bent? geen idee...

Bij ons was het eigenlijk totaal onverantwoord. Toen ik 33 was rammelden mijn eierstokken zo hard dat ik binnen een jaar een man tegenkwam, met hem trouwde en stopte met de pil. De wieg stond in onze slaapkamer, er was geen andere optie op dat moment. En nu hebben we jongvolwassenen, en nooit spijt gehad.

Eigenlijk is het enige dat echt belangrijk is de juiste man. De rest komt wel, ooit. Een baby heeft vooral nabijheid nodig, geen sjieke babykamer. Als je maar zicht hebt op iets beters over een jaar of wat.