U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Verdriet dat mijn zoontje geen broertje of zusje krijgt
Inmiddels ben ik bijna 40 jaar. De laatste 10 jaar heb ik een enorme kinderwens. Na 6 jaar struggle om een man te vinden, gaf ik het op. Ik ging dingen doen om op een andere manker voldoening te krijgen. Oppassen in de crèche van de kerk, verre reizen maken, leuke dingen doen, die ik nooit meer zo kunnen doen. En ja toen ik het accepteerde vond ik mijn man.
We trouwden en ik was na 3 maanden zwanger. We kregen een gezonde zoon.
Wat een geluk en dankbaarheid overviel ons, maar ook enorm veel moeite om ons aan te passen zeker ook omdat ons zoontje enorm veel huilde. Dit duurde tot hij 1 jaar en 3 maanden was. Toen stopte het plots en konden we zo genieten. Waar andere zeiden dat we hetzwaar hadden, is nogal druk mannetje, leefden wij op.
Het duurde even voordat we klaar waren voor een tweede. Nu hebben we best spijt want we zijn al
10 maanden en 2 miskramen verder en het wil niet lukken. Nu twee goede vriendinnen zwanger zijn, krijg ik een enorme klap. Ik ben zo intens verdrietig en denk dat het niet meer zal gebeuren. Het voelt als een soort rouwproces dat je met niemand kan delen en nu ook niet goed met mijn beste vriendin want zij is voor het eerst zwanger en wat heb ik dan te klagen...zo voelt het voor mij ook al zegt ze dat het niet zo is. Daarbij komt dat ik enorm jaloers ben, ik snap echt niet hoe dat komt, maar ik wil blijkbaar zo graag zwanger worden dat ik het moeilijk vind om met haar te praten en dat het me zo confronteert met mijn eigen wens. En ik ben vooral zo verdrietig om mijn zoontje die dam geen broertje of zusje meer krijgt.
Ik wil het zo graag met iemand kunnen bespreken en mijn verdriet kunnen delen maar er lijkt wel een soort taboe te zijn als het dit onderwerp betreft.
Is er iemand die dit al herkent? Ik zou zo graag met iemand willen praten...
voor mariska
hoi mariska
ik weet niet of je dit nog leest, maar ik zou het fijn vinden om samen met je hierover te gaan praten, want ik herken heel veel van wat je zegt, liefs cinderella
Mariska
Geen idee of je nog meeleest idd, maar je verhaal en gevoelens zijn herkenbaar. Ik ben 45 jaar en heb een prachtige dochter van bijna 16. Helaas is het daarbij gebleven.
Al 18 jaar gelukkig getrouwd met haar vader en de zwangerschap en bevalling zijn prima verlopen. Er was geen enkele aanleiding of oorzaak voor het uitblijven van een tweede kind. Ik heb één keer een miskraam gehad in 2007, verder nooit meer zwanger geworden.
Het is heel moeilijk geweest om dit te accepteren. En ook ik heb compensatie gezocht door met kinderen te gaan werken. Het gevoel slijt wel, al blijft het verdrietig dat dochterlief enig kind is.
Je bent niet alleen! Maar misschien heb je inmiddels toch dat vurig gewenste tweede kindje gekregen.
De pijn
Zo herkenbaar. Ben gezegend met een prachtige dochter, de eerste jaren moest ik er niet aan denken weer zwanger te raken. Het was een verschrikking zal de details achterwege laten. Ik heb mijn dochter alleen opgevoed en dat leek lang voldoende. Op een gegeven moment toch weer iemand ontmoet, echter hij wil geen kinderen meer. Ik dacht dat ik dat had losgelaten maar nu de klok begint te tikken had ik toch nog zo graag met hem een kindje grootgebracht. Ik heb het altijd gezegd dat ik eigenlijk wel hoopte dat ik nog zo'n wonder mocht meemaken. Het lijkt er niet meer in te zitten. Wat doet dat pijn, blij wezen met mijn gezonde dochter en wat ik wel heb....makkelijker gezegd dan gedaan
Lieve moeder
Helemaal logisch hoe jij je voelt. Inclusief de jaloezie die je voelt! Maar ik lees jou verhaal en ik denk inderdaad dat je misschien wat lang hebt gewacht om voor een tweede te gaan. Gezien je leeftijd dan hè. Maar je bent 10 maanden bezig zoals je zegt. Dat is op jou leeftijd echt normaal hoor. En sowieso normaal. Ik ben nu zwanger maar dat heeft 3 jaar geduurd. Terwijl mijn andere kinderen kort op elkaar zitten. Mijn tip is, hoe moeilijk ook soms: laat alles los, vrij elke maand rond je eisprong. En eigenlijk kun je meer gewoon niet doen. Zo heb ik het gedaan tenminste. Alle jaloersheid toegelaten en alle pijnlijke confrontaties van zwangere vriendinnen. Gevoelens daar omheen is echt logisch. En elke keer rond de eisprong is er een kans. Ik herken dat je eigen kind kan vragen om een zwangerschap. Lastig is dat he. Je gunt het kind het zo. Zeg tegen 'm dat jij er ook naar uit ziet en dat je ook hoopt dat hij een broertje / zusje zal krijgen. Sterkte!
...
Probeer niet jaloers te zijn. Anderen hebben ook recht op hun geluk. In mijn kraamweek hadden wij bezoek van een collega en zijn vrouw. Waren kennelijk bezig om zwanger te raken maar dat lukte niet. Vrouw heeft mij en baby geen blik waardig gegund uit jaloezie. Toen ik dat zag dacht ik wat is dat naar om zo te doen.
Pijn mag er zijn dat heb ik ook. Maar gun anderen ook hun geluk.