21 februari 2020 door Sophie Kistemaker
Boodschappen engel
Toen ik zwanger was van de tweede vroeg ik mij al stiekem af hoe andere mensen dit deden: boodschappen doen met een baby en een peuter. Ik zag andere moeders altijd heel “romantisch” de wagen duwen en de peuters heel rustig op zo’n meeloopplankje staan. Als zij het kunnen, dan kan ik het toch ook?
Dus onder de hormonen kocht ik ook zo’n meeloopplankje. Een aantal weken nadat ik bevallen was durfde ik hét aan. Het begon opzich goed, de baby sliep al snel in de wagen en de peuter ging enthousiast op het plankje staan. Of het nu ligt aan mijn lange benen of aan mijn korte armen, ik knalde tijdens het lopen steeds met mijn scheenbeen tegen de achterkant van het plankje. Ok, dan maar ernaast lopen. Ik was mega trots. Daar liep ik met mijn mannen. De oudste was ook super trots, hij benoemde alles wat hij zag (op zijn manier).
Aangekomen bij de supermarkt zag ik het dan ook nog steeds rooskleurig tegemoet. Totdat ik heel even stil moest staan om iemand voor te laten gaan bij de schuifdeuren. Mijn oudste zag zijn kans schoon en sprong van het plankje en rende er meteen vandoor. Waar ging hij heen? Oh ja, de kleine winkelwagentjes, je weet wel, die met zo’n vrolijk vlaggetje erop. De uitvinder van die dingen heeft overduidelijk geen peuter thuis. Ik probeerde het nog te voorkomen. ‘Nee lieverd kom maar op het plankje staan, dan kan je mama helpen’. Maar de blik van mijn peuter zei genoeg. Het was dit of een driftbui. Ok, ik gaf toe, ik wilde immers ook romantisch winkelen. ‘Ok, neem hem maar mee’ zei ik. ‘Kom maar, dan mag jij er dingen in doen’. Ik had deze zin nog niet uitgesproken of hij racete met het ding weg. Fijn dat het toegangshekje ook voor peuters open gaat. Zucht ok, wat nu? Eerst maar achter hem aangaan en hopen dat hij niemand zijn hielen zou raken met het kleine scheurapparaat. Zelf had ik inmiddels al een blauw scheenbeen van het plankje, wat nu niet eens meer een functie had!
Ik deed alsof ik heel rustig was van binnen maar het zweet liep al over mijn rug. Ik vond hem terug bij de toetjes. ‘Mama die, die’. Hij wees naar de Paw Patrol toetjes. Welke sadist zet die slechte kleurstofrijke toetjes op peuterhoogte? ‘Nee lieverd, we hebben thuis nog toetjes’ zei ik kordaat. Nou, en daar kwam hij dan. Dé Driftbui… En geloof me, dan is het niet makkelijk met een kinderwagen (met meeloopplankje), een klein winkelwagentje en een peuter die zich op de grond werpt. Ik liep weg met de wandelwagen. Ik deed gewoon even alsof het niet mijn kind was. Maar dat geloofde vast niemand aangezien hij schreeuwend achter mij aan kwam. ‘MAMA’!! Ik probeerde hem af te leiden. ‘Kijk eens lieverd, een mandarijn’. Wel heel slim dat supermarkten deze vaak gratis voor kinderen ergens neerleggen. Gelukkig pakte hij hem aan en stopte hij gelijk met huilen, halleluja!
Ok, waar kwam ik voor, ik probeerde me te concentreren en hield met een schuin oog mijn oudste zoon in de gaten. Maar ik moet hem toch ergens heel even uit het oog verloren zijn, want toen ik opkeek was hij weg. Een tweede zucht ontsnapte mij, we gaan maar weer op speurtocht naar de 2-jarige. Deze keer vond ik hem bij de appels. ‘Kijk mama, lekker!’ Ik keek en schrok. Hij had niet één gratis appel gepakt maar hij had uit 3 verschillende appels een hap genomen! ‘Oh nee lieverd, dat mag niet!’ Ik verschoot van kleur. Hmm wat doe ik nu? ‘Nou ja, gooi ze nu maar in je wagen’. Ik bedoelde natuurlijk het winkelwagentje maar blijkbaar is 'je wagen' een ruim begrip want hij pakte een van de aangegeten appels en gooide hem met een boogje zo in de kinderwagen, OP DE BABY! Die natuurlijk wakker schrok en het gelijk op een krijsen zette. Alle moed was inmiddels in mijn schoenen gezonken. Ik pakte de baby op en probeerde hem te sussen. Ondertussen was mijn peuter natuurlijk alweer gevlogen. Ik kon wel huilen.
Op dat moment kwam er, als een engel uit de hemel, een vrouw met mijn peuter aan de hand naar mij toe. ‘Zal ik je anders even helpen?’ vroeg ze. ‘Wat heb je nodig?’ En binnen 5 minuten had zij de paar producten die ik nodig had gepakt en in het kleine winkelwagentje gezet. Bij de kassa leidde ze de peuter nog even af en rekende ik rustig af. Ik was haar zo dankbaar en bedankte haar daardoor bijna neurotisch wel 10 keer.
Thuisgekomen legde ik de vermoeide peuter op bed en opende ik de laptop. Dit ga ik niet nog een keer doen, ik ga online bestellen. Heel veel bewondering voor andere moeders die dit kunnen maar ik heb voorlopig echt nog hulp van engeltjes nodig, desnoods maar op wielen.
Dees *
02-05-2020 13:05<p>De duo-wagen heeft mij gered. Dat plankje is leuk bedacht maar werkt niet in een prikkelrijke omgeving. Die is vooral leuk voor als je een stukje gaat wandelen en de peuter moe wordt.
</p>
<p>En voor de rest inderdaad online bestellen of de kinderen thuislaten. Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan?
</p>
carootje78
05-03-2020 11:03<p>Eens dat je geen recht van spreken hebt als jouw kind nog nooit een driftbui heeft gehad in de supermarkt. De keren dat ik het heb meegemaakt zijn gelukkig op 1 hand te tellen, dus ik heb denk ik ook geluk.<br />
Maar ik zou het zeker niet na 1 keer al opgeven, even de deur uit is toch altijd lekker met kinderen, anders kom je toch nergens meer? (die driftbui kan overal gebeuren natuurlijk)<br />
Inderdaad wat opdrachtjes en duidelijke regels stellen, je kan het altijd proberen. Verder zou ik mijn kind niet de hele tijd "lieverd" blijven noemen als het eigenlijk strontvervelend is ;-)</p>
LiesK.
23-02-2020 10:02<p>Ja die corrigerende tik, die was en is in Frankrijk nog redelijk gewoon. Vandaar dat Franse kinderen niet met eten gooien zoals Thérèse zegt. Ik zie er nog ieder jaar minstens 1 uitgedeeld worden. Maar of het helpt?<br />
Het stopt het op dat moment ongewenste gedrag en gaat over in hysterisch gehuil en gejammer.<br />
Klopt, het Franse kind gooit niet met eten in het restaurant maar het gehuil blijft niet aan die ene tafel maar vult het hele restaurant. Waar mijn kleuter mokkend zijn boontjes zit te eten en er af en toe een naar mij gooit, omdat ze wel heel anders zijn dan thuis.<br />
Weet wel zeker wat ik liever heb, die boontjes gooier, van mezelf of van een ander, kan op meer sympathie rekenen.</p>
EmmaN
23-02-2020 07:02<p>Hangkous: ik had ook zoiets met mijn peuter, op een Franse camping nota bene. Ja die Franse kinderen kregen meteen een tik. Als je dat hier probeert bemoeien anderen zich echt wel met je.<br />
En vroeger was het echt niet beter en romantischer, toen de kinderen nog werden "opgevoed". Nu is het wel beter: je kunt tenminste online boodschappen doen ;-)</p>
Forumbeheer
22-02-2020 22:02<p>Nee, Tessa, mijn kinderen hebben echt nooit een driftbui gehad, zeker niet inde supermarkt. Maar ik zou zo'n moeder als hierboven best willen helpen. Vaak staan ze het zelf te negeren en wachten tot de bui over is. In dat geval kun je als buitenstaander ook niks doen. </p>
suus
22-02-2020 18:02<p>Zeker wel online bestellen!<br />
Alles lukt uiteindelijk heus wel, maar waarom zou je volhouden als ut ook anders kan?<br />
Ik heb zoveel dingen tijdelijk 'moeten' skippen bij mijn bewerkelijke peuter. Iets tijdelijk skippen kan wonderen doen.<br />
Dat denk ik juist altijd als ik ouders vrij wanhopig hun kinderen nijdig zie toesissen. </p>
bromvlieg
22-02-2020 17:02<p>Zo’n plankje lijkt handiger dan het is, helemaal mee eens; als oma loop ik ook zo ongeveer naast de wagen. Iedereen heeft weleens gedoe met een peuter in de supermarkt. Voortaan dan maar online bestellen - welnee, volhouden, en bij de ingang al melden wat je peuter mag gaan zoeken. </p>
Forumbeheer
22-02-2020 12:02<p>Het geheugen van ouders van (bijna) volwassen is een wonderlijk fenomeen. De kleine dagelijkse dieptepuntjes worden vergeten in de loop der jaren en dat is ook maar goed. Maar ik durf met zekerheid te stellen dat elke ouder weleens met wanhoop in een winkel heeft gestaan met een onbedaarlijk huilende baby of een onhandelbare peuter. Het is te gemakkelijk om dat af te doen met "moet je maar beter opvoeden" of "wees strenger" Zeker als jonge ouder heb je meer aan hulp dan aan afkeurende blikken. Neem een voorbeeld aan de engel uit het verhaal en vraag het gewoon. "Kan ik je helpen" 4 woordjes die een wereld van verschil kunnen maken</p>
Forumbeheer
22-02-2020 12:02<p>Mijn, nu, volwassen kinderen heb ik nooit op een driftbui kunnen betrappen, zeker niet buitwnshuis. Boodschappen doen was altijd zeer gemoedelijk maar dat zit in hun karakter, niet in mijn opvoeding.
</p>
<p>Ik weet alleen nooit hoe ik kan helpen als ik een moeder zie zoals hier beschreven. Ben altijd bang dat als je iets anders doet dan negeren ze het zien als een aanval op hun manier van opvoeden. Logisch als je de bijdrage hier boven leest....</p>
LiesK.
22-02-2020 12:02<p>Lekker makkelijk blaim the victim Thérèse!<br />
Ik had meestal voorbeeldige kinderen op die leeftijd. Liepen keurig aan het handje mee en hadden nooit driftbuien, echt niet.<br />
Tot we op vakantie gingen met de tent en ik in Drenthe op een camping twee peuters onder de douche moest zien te krijgen in een te klein hokje waar het veel te wassen was, leren dat ze gewoon moesten luisteren had ik al gedaan maar in dat sanitairgebouw ging het helemaal mis, schaamde me dood.<br />
Maar altijd fijn als mensen zeggen dat je je kind moet leren luisteren, op die leeftijd willen/ begrijpen/ kunnen ze dat ook heel goed.
</p>
Fanny
22-02-2020 08:02<p>Je zou het boek Franse kinderen gooien niet met eten<br />
Auteur: Pamela Druckerman eens moeten lezen. Het is natuurlijk belachelijk dat je kind niet luistert en door de supermarkt gaat rennen. Het wordt tijd dat je hem leert dat hij niet het centrum van het universum is en dat hij gewoon moet luisteren. </p>
1968
21-02-2020 15:02<p>Wat een leuk verhaal! Ik heb ook wel eens bij de kassa gestaan met een mandje vol spullen en een liggend brullend zoontje op de vloer bij mijn voeten. Heb hem met mijn handen vol maar een beetje naar voren geschoven in de rij wachtenden, lachend als een boer met kiespijn, meewarige blikken van anderen ontwijkend.</p>