19 december 2014 door Marie Louise Wibier
29. Kleine kerstkaartjes
Marie Louise Wibier neemt ons mee in de wereld van de basisschool. Leerzaam voor beginners, herkenbaar voor gevorderden.
In deze aflevering: kerstkaartjes in de klas. Ingewikkeld!
Het bureau-laatje van mijn zoon is geleegd. Zijn rugzak zit vol met gekreukte A4’tjes, potloden, verjaardagspresentjes, gummetjes, en een stel van die kleine kerstkaartjes. Veel klasgenootjes delen ze uit in de klas. Wat lief en attent, denk ik. Maar niet conform de afspraak.
Op school mag geen enkele kaart of uitnodiging worden uitgedeeld. Zo worden de sociaal-zwakkere leerlingen, die zelden of nooit een kaartje krijgen, niet keer op keer geconfronteerd met hun gebrekkige populariteit.
Mijn zoon zegt dat je van de juf wel een kerstkaartje mag geven in de klas, maar dan moeten wel álle kinderen een kaartje krijgen.
Het is wel zo aardig om een kaartje terug te geven. Maar wat ik gekocht heb is niet goed. Ik kijk naar de kaarten, waarop honden met giga-flaporen en breed lachende apen, afgetopt met een rode kerstmuts, staan afgebeeld. Toegegeven, niet echt een wereldkeuze. Maar dát vindt hij niet het probleem.
Er is sprake van twee formaten. "Daar komt ruzie van in de klas," zegt hij. "Dan wil iedereen de grootste kaart." Wat een gedoe, denk ik. Maken die kinderen daar nou ook al ruzie over?
De kaarten liggen onbeschreven op tafel. Dan maar niet. Dan gaat die hele breed gebekte dierentuin maar voor een jaartje de kast in. Door al die kaarten die uitgedeeld worden ben ík degene die zich verplicht heeft gevoeld ze ook te kopen. Mijn zoon voelt geen enkele druk. Zijn besluit staat vast: geen kaarten, geen ruzie.
Maar plannen kunnen veranderen. Terug uit school wappert hij met een vers kaartje. "Van Katja!" Het is een klein kaartje met een schattige donzige pup. Pootafdrukjes in de sneeuw, zonder kerstmutsen-tralala. Helemaal naturel.
Nu wil hij wél de hele klas een kaartje geven. Zonder mopperen zet hij zijn naam op alle kaarten. Stempelt er voor alle duidelijkheid een kerstman bij, en doet ze in de envelopjes. De grootste kaart is voor de jongens, de kleinste voor de meisjes. Probleem opgelost.
OO-Ursula
24-12-2014 13:12<p>Daar ben ik het toch niet mee eens. De uitnodigingen zijn juist het belangrijkst, het is een soort kadootje, een duidelijk 'ik vind jou wel leuk en hem niet' en ik vind het prima dat dat niet op school gebeurt. Een school weet ook wel dat er naderhand over gepraat wordt, dat is ook het punt niet.
</p>
<p>Het wel of geen kaartjes uitdelen staat los van bespreken in de klas dat je ook eens iemand anders kan uitnodigen, dat staat niet los van elkaar en het bijt elkaar niet. </p>
WendelmoedM
24-12-2014 11:12<p>"Op school mag geen enkele kaart of uitnodiging worden uitgedeeld. Zo worden de sociaal-zwakkere leerlingen, die zelden of nooit een kaartje krijgen, niet keer op keer geconfronteerd met hun gebrekkige populariteit."
</p>
<p>Ja, lekker stompzinnig vind ik dat nog steeds. Alsof die kinderen niet horen dat anderen naar een partijtje gaan en zij niet. Alsof kinderen die niet zo populair zijn, ook nog dom en doof en blind zijn. Nee, die merken echt niet dat ze nooit uitgenodigd worden hoor, als je de kaartjes maar niet op school uitdeelt. Gelul.
</p>
<p>Als scholen dit een issue vinden, bespreek dan in de klas dat het leuk is om ook eens iemand uit te nodigen die niet vaak een kaartje krijgt. Maak het bespreekbaar. Of, zoals op de school waar mijn zoon een heel leuk laatste jaar mocht beleven: laat kinderen met meer tegelijk een feest geven en nodig gewoon de hele klas uit (deden we trouwens in mijn jeugd ook, was heel normaal, of alle meisjes bv.).
</p>
<p>Maar dat stiekeme "geen kaartjes op school want dan zien we tenminste de eenzaamheid niet" vind ik walgelijk hypocriet. De onderliggende boodschap is: jij hoort er niet bij en niemand wil het weten ook, en jij hoort je ervoor te schamen.</p>