6 juni 2007 door Ans Grashoff
Mijn kind wil geen contact meer met mij
Deel 6 van onze serie over kinderen waar iets bijzonders mee is, gaat over kinderen die geen contact meer willen met hun ouders.
Ik heb een dochter van 31 jaar en een kleinzoon van 4 ½ jaar. Niet dat ik ze veel zie; eigenlijk helemaal niet. Ik ben weduwe. Mijn dochter is mijn enige kind. Ze was 2 ½ toen mijn man stierf, nu 29 jaar geleden.
Twee jaar geleden werd mijn tweede kleinzoon geboren. Natuurlijk kreeg ik geen geboortekaartje, we hadden immers geen contact. Toen hij 7 weken was, overleed hij, zonder dat ik hem levend had gezien. Gelukkig mocht ik uiteindelijk afscheid van hem nemen in de rouwkamer in Hulst, maar ik mocht niet mee naar de begrafenis. Daarna was er weer geen contact.
Het enige wat ik nog heb zijn mijn drie honden.
Eenzaam
Bij mijn 'sociale contacten' hoef ik niet met mijn verdriet aan te komen, ze zijn me gaan mijden. "Daar heb je haar weer met haar verhaal", dachten ze op een gegeven moment. Veel kennissen en vrienden bleven weg en hadden het opvallend druk als ik een afspraak wilde maken om op visite te gaan. Op verjaardagsfeestjes werd ik op den duur genegeerd of werden de gesprekken plotseling gestaakt als ik in de buurt kwam. Op een gegeven moment ging ik maar niet meer op bezoek en merkte ik dat ik vereenzaamde.
Zelf meed ik ook mensen. Als ik in de supermarkt iemand zag die ik een poos niet had gezien, maakte ik dat ik weg kwam. Stel je voor dat ze zouden vragen hoe het met mij ging of met mijn dochter. En dan die dagen als moederdag, kerst, oud en nieuw, of verjaardagen. Slapeloze nachten, slaaptabletten. Duf opstaan, alweer een dag. Voor mij hoefde het eigenlijk niet meer.
Maatschappelijk werk
De dokter verwees me naar het maatschappelijk werk. Daar ben ik een paar keer geweest. Toen de maatschappelijk werker me een keer afkapte terwijl ik midden in mijn relaas zat, stapte ik op de fiets en kreeg ik een 'black out'. Ik stond op met bebloede handen en benen en dacht in mijn woede: "Ben ik dan de enige in deze situatie?"
Ik belde de krant en plaatste een oproep voor ouders. Er kwamen snel 7 reacties. Een redactrice van de krant had het oproepje gezien en belde voor een afspraak. Ze interviewde me, en er kwam een fotograaf. Het artikel leverde 150 reacties op. Een huis-aan-huis krant belde, er kwam een artikel op de voorpagina, met ruim 300 reacties.
In april 2001, nu 3 jaar geleden, startte ik de Contactgroep Hoop, met die eerste 7 ouders waarvan de kinderen het contact hadden verbroken.
Open Dag
Daarna ging het snel. Ik organiseerde een Open Dag voor lotgenoten in Eindhoven, waar een psychologe en een lotgenote spraken. Er kwamen 160 bezoekers. Van daaruit ontstonden er groepen in Eindhoven, Breda, Venlo en Sittard. Toen die goed bezocht werden, heb ik een Open Dag georganiseerd in Soest om lotgenoten uit het hele land de kans te geven elkaar en ons als bestuur te ontmoeten.
Twee keer per jaar organiseren we een Open Dag. We zijn nu de Landelijke Contactgroep Hoop, waarbij zich inmiddels al bijna 1000 ouders hebben aangemeld.
Lotgenoten-groepen
In het land zijn in totaal acht contactgroepen actief: lotgenoten die met elkaar over hun situatie praten. We huilen samen natuurlijk, maar er wordt ook gelachen. Als ouders die meegemaakt hebben dat een kind het contact verbreekt, hebben we er veel aan om te gaan eten. Soms gaan we samen op vakantie. Soms bellen we als we in een dip zitten. Er is een band.
Voor gelovige ouders voorzien we in pastorale begeleiding. En we werken samen met een mediator, die ervoor kan zorgen dat ouders en kinderen met elkaar in contact worden gebracht, al is dit maar een onderdeel van zijn werk.
Topje van de ijsberg
Het aantal contactgroepen neemt toe. Die 1000 ouders zijn nog maar het topje van de ijsberg. Zóveel ouders hebben te kampen met dit verdriet...
Je wordt er echt door verscheurd, je voelt je geamputeerd. Zeker de moeders ervaren dit als de navelstreng die nog vastzit aan dat kind dat je niet meer ziet. En dan het verdriet, te weten dat er kleinkinderen geboren zijn, waarvan je geen geboortekaartje krijgt en die je niet ziet opgroeien.
Waarom?
Waarom ziet een ouder zijn kind niet meer? De redenen kunnen zeer verschillend zijn. De een heeft een echtscheiding meegemaakt met het gevolg dat de kinderen uit het zicht verdwijnen. De ander is geconfronteerd met een al dan niet valse verklaring over incest. Soms komt een kind met 'foute vrienden' in aanraking, of komt het zelfs in het criminele circuit terecht, al dan niet samen met je kleinkind, waardoor je het contact verliest. Ook kan je kind zelf iets naars meemaken, waardoor het kind besluit zijn ouders niet meer te willen zien. Maar het kan ook gaan om een conflict dat nooit is uitgewerkt, laat staan opgelost.
Ik wil hier niet ingaan op mijn persoonlijke omstandigheden en ook niet op de vraag of een kind al dan niet het recht heeft om het contact te verbreken. Elk geval is zo anders, het gaat ook niet om een algemeen verhaal. Wat de oorzaak ook is, en hoe begrijpelijk de redenen ook zijn, het is en blijft in alle gevallen voor de ouders heel verdrietig en moeilijk te verwerken als je kind het contact verbreekt. Als een kind niet wil, dan houdt het op.
Geestelijke hulpverlening
Natuurlijk kun je je laten doorverwijzen naar een psycholoog (heb ik ook gedaan), of naar een psychiater, of naar het RIAGG, of naar het maatschappelijk werk. Maar de enige plaats waar je je verhaal echt kwijt kunt, is tussen lotgenoten die hetzelfde meemaken als jij en die er voor je zijn als je het niet meer ziet zitten.
Els1959
16-06-2019 19:06<p>Is er ook een groep in de buurt van Apeldoorn voor lotgenoten?</p>
Bregje1984
13-01-2019 18:01<p>Mijn man heeft het contact met moeder verbroken, na jaren lang voorliegen, achterstellen, moeilijk doen en alles moest om haar draaien was het klaar. Hij moest niet zeuren, hij had een goed leven, dus waarom moest hij nog aandacht hebben? Nou dan niet, en nu jankt ze de hele tijd dat ze geen contact meer hebben en roddelt honderd uit over ons in het dorp. </p>
Miriyam
13-01-2019 15:01<p>Graag advies of er ook een groep is in Hoogeveen waar ik eens kan of praten of met iemand die hierover gaat. gr</p>
hboeke
24-06-2018 21:06<p>@Zeeuwse mama - zoals hierboven al gezegd: lotgenoten vind je via Facebook. Zoek daar op 'ouderverstoting'.</p>
Zeeuwse mama
24-06-2018 17:06<p>Hallo ouders heel herkenbare verhalen. Ik zou graag in contact komen met lotgenoten. Mijn dochter wil geen contact met mij. Althans alleenlangs komen alszijer behoefte aan heeft maar ik ben niet welkom in haar verdere leven en bij haar thuis Kom dus ook niet langs bij haar en vier geen feestdagen en dat doet veel verdriet zoals bij jullie allemaal. Vind het heel lastig om te kiezen om de relatie te verbreken omdat het telkens zon pijn doet bij een bezoek van haar maar aan de andere kant het is beter dan niets. Gr Zeeuwse mama</p>
hboeke
29-06-2016 10:06<p>In het naschrift, onder het artikel, schreven we: "De bovenstaande tekst dateert van 2007. Toen bestonden er nog lotgenotengroepen. Nu helaas niet meer. Althans niet in 'real life'. Wel op Facebook. Zoek daar op 'ouderverstoting'."</p>
Marja Blok
29-06-2016 07:06<p>Heel veel sterkte gewenst als ouder die geen contact meer heeft met zijn/haar kind en ook de kinderen die het besluit moesten/wilden nemen. Heel pijnlijk en ingrijpend in je leven.. Ik ken beide uit ervaring, helaas.. Heb nog een praktische vraag: als ik het artikel lees, zie ik dat er 8 lotgenoten groepen zijn in Nederland. Omdat het artikel in 2007 geschreven is, vraag ik mij af of er nog steeds lotgenotengroepen zijn en waar. Wie kan mij hierover iets vertellen. Op de eerste plaats wens ik herstel van de relatie toe en heel veel sterkte met alles wat hierbij komt kijken! warme groeten</p>
Sammy1074
07-04-2016 16:04<p>Ik ben nieuw hier.<br />
Ik heb mijn zoon(28 jaar nu) vanaf zijn 20ste, zonder reden te hebben gegeven aan mij, niet meer gezien.<br />
Alles wat ik in mijn vermogen had heb ik geprobeerd om achter zijn reden te komen.<br />
Ik heb maar 1 kind, wat ik nu dus al jaren heb verloren.<br />
Zelf heb ik 30 jaar mijn moeder willen helpen, zij was een erg narcistische vrouw, maar het was mijn moeder dus ik vond het mijn taak haar te helpen.<br />
Mijn zoon heeft mij van de ene op de andere dag uit zijn leven gebannen.<br />
Terwijl wij daarvoor wel contact hadden.<br />
Ik belde hem een week ervoor nog en merkte totaal niets in dit gesprek dat hij mij de week daarop zou gaan buitensluiten.<br />
Hij werdt nl 21 jaar, ik wilde hem natuurlijk feliciteren, alleen was zijn telefoon buiten werking gesteld.<br />
Bij navraag aan zijn vader om zijn telefoonnummer,was hij al op zijn verjaardag geweest en zodra hij hem die week had gesproken zou hij mij bellen.<br />
Een week ongeveer later belde zijn vader mij en vertelde me dat hij het nieuwe telefoonnummer van mijn zoon heeft maar het niet aan mij mag geven.<br />
Ik ben hier helemaal kapot van.<br />
Na 7 jaar geen contact met hem te hebben, geen familie te hebben, ben ik langzaam aan het sterven hier.<br />
Ik die het meest liefdevolle persoon is.<br />
Mensen altijd met respect behandel.<br />
Mensen in hun waarde laat.<br />
Altijd wil helpen.<br />
Zou nu het liefst al jaren en jaren niet meer willen leven.<br />
Ik heb al alles gedaan om euthanasie te mogen krijgen.<br />
Helaas is iedere keer het antwoord, u bent te jong.<br />
Ik vind dat zo een bullshit.<br />
Ik was al een ongewenst kind.<br />
Heb altijd liefde gegeven, terwijl ik het zelf nooit heb mogen ontvangen van huis uit.<br />
Mijn vader was er vanaf mijn eerste levensjaar al helemaal niet meer.<br />
Ik van jongs af aan mij de tandjes heb gewerkt op een "menswaardig" leven te kunnen leiden.<br />
Het tot gerespecteerd salarisadministrateur te hebben geschopt.<br />
Op zeer veel gebieden heb ontwikkeld.<br />
De wereld heeft gezien.<br />
Heeft gefeest en gejubbeld.<br />
Ben na deze jaren van donkere hel en zonder nog enig lichtpunt te zien klaar in dit leven.<br />
Zelf doen kan ik jammergenoeg niet, ben ervan overtuigd dat mijn ziel dan geen rust zal vinden.<br />
Hoe lang moet ik hier nog lijden. </p>
ingetjuh64
11-01-2016 18:01<p>Het is heel herkenbaar. Ik heb 3 kinderen mijn oudste dochter wilt geen contact met mij. Toen ze zwanger was van haar 1e kindje en ze liet mij ff weten dat ze zwanger is en ze wilt ook geen conact met mij. Ik ben erg geschrokken ik was erg overstuur en ik was erg depressief. Ik ben naar mijn huisarts geweest hij verwees mij naar een psychiater hulp Helaas heeft psychiater niet goed geholpen ik mis mijn docher ontzettend en helaas heb ik mijn kleindochter nooit gezien of vertroetelen. Ze is 2 jaar. Ik heb geprobeerd: smsjes, brief gestuurd. Helaas heeft ze genegeerd Ik heb verjaardagen, en feestdagen gestuurd. Ik hou nog steeds van haar en haar dochtertje.<br />
Ik heb wel goed contact met mijn 2 andere kinderen ik ven al 14 jaar lang gescheiden.<br />
Ik ben op zoek naar hulp om contact met mijn oudste dochter te krijgen ik geef niet op! Ik denk altijd elke dag aan mijn oudste dochter Een stichting moeder en dochter relatie wilt mij niet helpen Ik ben nog steeds verdrietig.<br />
Ik wil graag met lotgenoten groep aanmelden gr ingetjuh64</p>
hboeke
30-09-2015 12:09<p>@Daisy: we raden je aan om je vraag opnieuw te stellen, maar dan op het <a href="/forum">forum</a>. De rubriek 'Jongvolwassenen' komt waarschijnlijk het meest in aanmerking.
</p>
<p>Succes en sterkte!</p>
Desiree@59
29-09-2015 16:09<p>Onze volwassen zoon is wietverslaafd en dealt en vanwege zijn gedrag hebben we hem -vorig jaar toen hij 22 was- een aantal keren door de politie buiten de deur moeten laten zetten. Voor onze eigen gemoedsrust en anders was het waarschijnlijk geëscaleerd tussen hem en mijn man. Hij deed alsof hij heer en meester was in ons huis. Wij konden er niet meer tegen, liepen op eieren, bang of we iets verkeerd zeiden waardoor hij zo onredelijk kwaad zou worden. Hij is zeer intelligent en studeerde, maar is daar vorig jaar plotseling mee gestopt. Hij ontkent verslaafd te zijn. Maar ik begrijp niet waar anders zijn gedrag vandaan zou moeten komen. Nu heeft hij ons te verstaan gegeven dat hij ons nooit meer wil zien. Hij haat ons. Wat wij hem hebben aangedaan vindt hij onvergeeflijk. Hij ziet zijn eigen rol hierin absoluut niet. Hoe ga ik als moeder in godsnaam om met het feit dat je kind je niet meer wil zien? Zijn er anderen die in een soortgelijk schuitje zitten? Hoe overleeft men zoiets ergs? </p>
Diana carolina
13-09-2015 19:09<p>Heb een prachtdochter heb er alleen opgevoed ps vanaf 9 jaar kwam haar stiefvader in me leven,ben bij haar vader weggegaan die vond na ze werk een biertje bij ze moeder belangrijker, en ja ik als amsterdamse klikte niet met de drentse mentaliteit.Haar vader heeft me nooit vergeven,blijkt omdat hij nog altijd kwaad spreekt over mij tegen ze dochter,Ps ik ben verhuist na friesland me dochter mee, was een hele leuke periode ze zag haar vader toen niet, ps heb ook nooit alimitatie gehad, ik redde het wel.Ze met de stiefvader ging eerst ook goed, ben zelfs getrouwt in 2010, zij was bruidsmeisje, Hadden een eengezinswoning en leuke vacantie na terschelling ameland vele leuke dingen gedaan.Rond de leefdtijd van 13 jaar begon me dochter onhandelbaar te worden,stiekem roken en die dingen van kwwad tot erg geld weg of niet normaal aan tafel willen eten.Ten slot ging ze na de woodbrookers ze kwam er tot rust,en wij ook de weeknden thuis ging erg goed weer,Maar de instantie vond dat ze meer nodig had ps jeugdzorg deze tijd was vreselijk,Ze werd weer opstandig,mijn man die tot haar 15 jaar overal betrokken bij was,bij alle gesprekken en er altijd voor haar zijn, die vals beschuldigt werd door haar vader, ps de uitzondelijke keren dat ze de eige vader zag brachten we me dochter, haar echte vader zo dronken ging het gevecht aan, ps me dochter had nog voor de rechter verkllar dat haar vader begon, maar oke die had een verbrijzelde knie was zelf gevallen,dus me man veroordeelt door meineed.Me man is verhuist na een kleine woning onze relatie was niks meer,Ps me dochter kwam thuis wonen in die tijd had alle tijd voor haar,soms ging het soms erg moeilijk.Maar ging niet ze luisterde niet ging met verkeerde jongens om zelf politie bij me thuis.Had ook Mdft maar liep zo uit de hand dat ze weer bij de woodbrookers terecht kwam.Me relatie met me man herstelde maar bleven apart wonen, Op een dag ging me dochter na hem toe ze hebben samen erg goed gepraat hun band werd beter ,met ze drieen uit varen geweest,en later nog midweek vacantie een vriendin mee na braband de elfteling geweest was echt heel leuk die week,we waren echt weer een gezin met ze drieen.En ja eindelijk kreeg ik een heel mooi ruim huis aangeboden in een havenstadje super ook dicht bij de waddenzee,kan nu alles fietsen, dus planning dat me man en ik weer gaan samenwoning, want me dochter heeft een leuke kamer bij zorg op maat al haar inboeldel van mij gekregen ps voor haar gespaart,intussen heeft ze een vriend antiliaan,oke dan heb hem ontmoet bij me thuis geweest alles, maar meneer bleek agresief en was veroordeeld voor mishandeling van 2 ex vriendeinen van hem,maar oke ze reed op de schooter van mij ook gehad, maar nog geen rijbewijs en die vriend van haar ook, ze hadden hem uit me schuur megenomen,staat op me naam tot ze de rijbewijs heeft.Ze moet de theorie dan kan ze al afrijden.Met de verhuizing heeft ze nog geholpen 2 keer hier geslapen.Toen ging me man en ik weekje limburg even er uit.Was erg fijn .Maar toen ik terugkwam zelfde dag kreeg ik rare telefoontjes, bleek me dochter was bij haar echte vader geweest een heel weekenden met die vriend van haar,en nu was ik een slechte moeder,ik zette me man voor haar volgens haar vader, en had er altijd maar weggestopt.En de kinderbijslag opgemaakt en schrik niet was een kankerwijf kankerhoer en veel meer.Ps voor ik weggeing had ik nog 75 euro bootschappen gedaan voor hun, na de dokter met me dochter en bib en heb tig knuffels gekregen.Kom je terug pff werd ook bedreigt door die vriend,De maat was vol heb de schooter terug geeist.En ja heb de 25 euro die ik elke weet storte stopgezet,ze heeft 40 van zorg op maat maar had dat exstra.Oke jeugdzorg doen niks politie half.Afgelopen zondag heb had altijd hoop.werd ik weer bedreigt door haar,denk geen geld overgemaakt de text kan ik niet herhalen, maar als haar vriend vrijkomt dan zullen ze hier me huis berbouwen me man gezicht enzv en ze had me auto beklad met lipstick allelei texsten,dit was dus de druppel polite heeft foto s gemaakt en is aan gifte gedaan.Zal nu een paar dagen weg,maar zei tegen me man ga maar alleen ,ben niet vrolijk niks moet dit verwerken en een plek geven,in zover ja hoe kan je in contact komen met lotgenoten gr van diana</p>
hboeke
11-08-2015 10:08<p>@kjm: even voor de duidelijkheid: deze pagina bevat een artikel met reacties. Het forum van Ouders Online is een apart onderdeel van de site. Bereikbaar via de horizontale menubalk bovenaan de pagina.
</p>
<p>Maar los daarvan: het is helaas niet mogelijk om privé contact te leggen met de bovenstaande personen. Ter bescherming van de privacy van onze bezoekers verstrekken wij geen e-mail adressen of andere contactgegevens.
</p>
<p>Henk Boeke (redactie Ouders Online)</p>
kjm
11-08-2015 10:08<p>Hoe kom men met mensen van dit forum in contact?</p>
Liefdesverdriet
23-07-2015 21:07<p>Hi, ook ik zie mijn 3 kinderen niet. Zoons al jaren niet dochter sinds kort, Heb wel hulp gezocht maar zoek ook lotgenoten om te mailen Ben woonachtig in Brabant</p>
kjm
20-07-2015 20:07<p>ik zou ook graag in contact willen komen met ouders die hun "volwassen" kinderen niet meer zien woon in Noord Holland</p>
Piano
09-05-2015 22:05<p>Kijk eens op pasnederland.nl, hopelijk kun je daar iets vinden. Zelf ben ik geen lotgenoot van je. Sterkte gewenst.</p>
Chardonee
09-05-2015 21:05<p>Hoe komen wij in contact met Lotgenoten?</p>
Chardonee
08-05-2015 08:05<p>Over dat huisgeweld van mijn dochter met haar ex-man<br />
dat duurt nu nog steeds ondanks ze al 14 jaar gescheiden zijn. Wat moet je doen als moeder.Ik mocht niets doen. Er is aangifte gedaan. Vele malen. Hij heeft al in de gevangenis gezeten, maar gaat maar door. De Politie zegt .Er moet eerst iets ernstigs gebeuren willen wij echt kunnen ingrijpen. Wat is ernstig, dat ze straks mijn kind en kleinkind dood zijn. Hij is een psychopaat.
</p>
<p>Met wie kan ik hier nu over praten. Ik vind het fijn om dit op papier te zetten , maar wie doet er nu iets mee? Ik wil graag praten met mensen. Moet ik dan een telefoonnummer geven?</p>
Chardonee
07-05-2015 21:05<p>Kan ik hier met iemand over praten?
</p>
<p>Ik ga hier aan onderdoor.</p>
Chardonee
07-05-2015 19:05<p>Ik wil mij graag aansluiten bij lotgenoten on Noord Holland. Woon zelf in Almere</p>
Chardonee
07-05-2015 11:05<p>Ik zie mijn 2 kinderen en 1 kleinkind van 18 al ruim 2 jaar niet meer. Zij hebben het contact met mij verbroken. Ik heb 1 dochter met Bordeline door een traumatische ervaring van huisgeweld is nu 46 jaar en heeft geen man.1 dochter die heeft nog nooit gewerkt 43 jaar. Ik ben 25 jaar geleden gescheiden, omdat mijn man er met een jongere vrouw vandoor ging.<br />
Ik heb alles gegeven aan mijn kinderen. Ik voel ook geen schuldgevoel. Ik heb ze altijd achterna gelopen met alles om te helpen.Vader kijkt al 25 jaar niet meer naar ze om. Iets uitpraten met de kinderen willen ze niet. Met een Bordeline kind is dat helemaal moeilijk. 1 Woord verkeerd en ze breken. Het is wit of zwart maar geen tussenweg.<br />
Mijn jongste dochter is alleen en heeft Bolimia en wat ik gelezen heb narcistische neigingen.Zij manipuleert mij al 25 jaar. Dat heb ik allemaal toegelaten om mijn gezinnetje maar bij elkaar te houden. Ik kan nog een heel verhaal schrijven maar ik heb een sms gekregen dat mijn dochters en mijn kleindochter mij DOOD verklaren. Ik ben kapot mijn hart is gebroken.</p>
liliane1
25-03-2015 12:03<p>Alles is herkenbaar.ik ga er na zoveel jaren anders mee om.misschien komt dat omdat ikzelf zonder ouders ben opgegroeid.ik heb t gevoel dat ik er alles aan heb gedaan.mijn zoon is al sinds januari 2004 uit mijn leven verdwenen en jarenlang gehersenspoeld Door rancuneuze vader en oma.<br />
ik weet 1 ding heel zeker.een kind kan gemakkelijker zonder de ouders dan de ouders zonder hun kind.<br />
ik heb een ultimatum gesteld aan de rancuneuze vader.narcistisch als hij is wil hij nog altijd mijn zoon als wapen gebruiken.en narcistisch moet je volkomen negeren.dus toen hij kinderen ging bedreigen die uit de buurt bij mij komen en contact wilden creëren tussen mijn zoon en mij.heb ik besloten een ultimatum te stellen..helemaal nadat hij zei dat ik als moeder vanaf 18jaar wel contact moest maken omdat vader ineens bang werd dat mijn zoon hem ging haten heb ik gezegd dat vader de tijd heeft eens iets goeds te doen en contact herstel mogelijk is tot mijn zoon 18 jaar wordt.daarna hoeft het voor mij iet meer.ik weet gewoon dat de vader te gevaarlijk is.geweldadigheden en crimineel.en dat zijn liefde voor mijn zoon fake is.ik heb voor mijn eigen levensgeluk gekozen.ik heb als buurtonderzoek ruim 15 jongeren in de leeftijdsgroep als mijn zoon .van hen heb ik hun jeugd gekregen..al jaren vertellen deze jongens mij dat ik een goede moeder ben.ik weet dat ik dat ben.en ik heb mijn zoon los gelaten.want ik weet dat de hel met de andere kant opnieuw begint.en ik kies daar niet voor.laat los is mijn advies en leef.geluk is immers je eigen keus.en ik kan v mijn zoon houden op afstand.ik ben gelukkiger dan ooit..Daar heb ik geen zoon voor nodig.het gaat goed met hem en met mij.als ouderloos kind ooit lang geleden heb ik mezelf altijd gered.en ik ben mezelf echte liefde gaan geven.want alles begint bij eigenwaarde.sterkte allemaal</p>
Linda1959
17-02-2015 07:02<p>Hoi Svennie,
</p>
<p>Jouw bericht is van bijna 1 jaar geleden en toch wil ik reageren op de inhoud van jouw verhaal.
</p>
<p>Jouw verhaal, pijn, verdriet en voornamelijk jouw machteloosheid is zo herkenbaar. Je mag rustig zeggen dat je behoorlijk van het pad af bent. Hoe gaat het nu met je, heb jij een beetje je draai/oplossingen kunnen vinden.
</p>
<p>Ik verkeer momenteel ook in zo'n gelijke situatie en zonder slachtoffer te moeten spelen is de pijn en verdriet bijna ondragelijk. Enige troost die ik heb is: met alle liefde en de allerbeste bedoelingen ter wereld heb ik het beste voor mijn dochter. Ooit gaat zij zich dit beseffen, ondertussen hoop ik uiteraard dat het weer goedkomt en werk ik ondertussen aan mezelf, onder andere het lezen van een boek waar ik zoveel herkenningspunten tegenkom. Een ding is een feit voor mijn persoon...ik zal niet meer aan mezelf twijfelen. Tuurlijk zijn wij als ouders niet perfect, vooral om het feit o.a. dat wij denken door grotendeels van al de problemen van onze kinderen op te willen lossen dat wij een goede daad verricht hebben. Vaak is het tegendeel waar. Hoe meer wij voor hun doen, hoe vanzelfsprekend ze dit allemaal gaan beschouwen en wij, met al onze beste bedoelingen, hun belemmeren om zichzelf verder te ontwikkelen en verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen doen en laten.
</p>
<p>Onbewust realiseren wij pas jaren later dat er sprake kan zijn van narcistische trekken van die persoon, in mijn geval bij mijn dochter.
</p>
<p>Mijn band met mijn dochter is goud waard, mis haar elke dag. Hoe pijnlijk het ook is voor mij lijkt het mij het verstandigste om eerst aan mezelf te werken, eerst herstellen van narcistische mishandeling die ik zelf bewust/onbewust heb toegelaten in mijn leven, niet wetend dat ik hierdoor mijn dochter in dit geval, toeliet, om mijn energie leeg te zuigen.
</p>
<p>Als wij als ouders zijnde beter onze grenzen kunnen stellen, wat vaak niet zal meevallen, zal beide partijen baat bij hebben. En geloof me, dat zal niet meevallen als je altijd alles gedaan hebt voor je kind ongeacht wat voor leeftijd zij/hij heeft. Het feit dat jij je grenzen gaat stellen, soms/vaak nee gaat zeggen, zal dit niet gewaardeerd worden. En toch, hoeveel wij van onze kinderen houden, het allerbeste met hun bedoelen, moeten en mogen wij op zijn minst met respect behandeld worden en niet opgezadeld te worden met het gevoel dat wij gefaald zijn, terwijl wij ons te pletter gewerkt en geleefd te hebben alleen voor onze kinderen. Met als gevolg... onze ervaringen zoals wij nu op deze, helaas, geweldige website terug kunnen lezen. Ondanks mijn grote verdriet was, ben en blijf ik positief. Ooit komt het goed en ik hoop eerlijk gezegd voornamelijk voor de kinderen die vaak onterecht schoppen tegen degene waarvan ze het meest houden en die voor hun altijd hebben klaargestaan. Nu zijn wij er nog, het kan nog altijd goed komen. Het zal triest voor woorden zijn dat ze hierachter komen als wij er niet meer zijn. Ze zullen regelmatig de rest van hun leven, verwijten...had ik maar eerder contact opgenomen!
</p>
<p>Mijn liefde, bezorgdheid, steun en toeverlaat wordt gelukkig zeer gewaardeerd door mijn zoon. Mam.....het ligt niet aan je, kijk naar mij...ik waardeer je om wie je bent, je bent een geweldige mama die altijd voor haar kinderen klaar staat, zelfs vaak als je het niet kon. Alleen.........bij mijn zus moet je beter je grenzen stellen.
</p>
<p>Bewust of onbewust laten wij ons leegzuigen door o.a. kinderen, collega's, familie, buren etc omdat wij het onze taak vinden een goede ouder/persoon te moeten zijn voor onze kinderen en medemensen. Let echter op...stel je grenzen, durf nee te zeggen als het niet kan. Probeer geen ijzer te breken met je handen, want uiteindelijk ben jezelf de dupe.
</p>
<p>Mijn dochter zal ik nooit in de steek laten, zij is altijd welkom als zij zover is. Intussentijd ben ik zover om mezelf te herstellen van naricistische mishandeling. Dat verdien ik maar mijn dochter zeker ook, hoe gek het ook klinkt ik ben trots op haar persoon en dankbaar dat ik haar mama mag zijn. Haar gedrag, haar gebrek aan empathisch vermogen keur ik af.
</p>
<p>Alle ouders wens ik veel sterkte en ondanks alles, werk ook aan jullie eigen verdriet en herstel.
</p>
<p>Liefs,
</p>
<p>Linda</p>
jose dorenberg
08-01-2015 11:01<p>ik wil graag in contact komen met lotgenoten in omgeving van weert</p>
dimitra
11-12-2014 12:12<p>Hallo,
</p>
<p>Ik ben zeer verdrietig dat ik mijn dochter niet zie van 25 jaar.<br />
Zij is mijn enige dochter die ik alleen opgevoed hebt vanaf haar tweede jaar.<br />
Zij valt op vrouwen en heeft nu een relatie dus met een vrouw.<br />
Hier heb ik geen moeite mee, maar het gaat mij om de persoon.<br />
Ik heb alles geprobeerd, om het contact te herstellen.<br />
Zij wil niet zeggen wat er gebeurd is of waarom zij geen contact wilt.<br />
Dit is voor mij heel moeilijk.<br />
Het is nu zover!dat ik niet eens mocht weten dat zij verhuist is waar naar toe, en heeft mij aangegeven bij politie als ik kom zij politie belt.<br />
ook als ik haar bel neemt zij niet op of mail nergens antwoord op.<br />
Daardoor ben ik wel vervelende dingen tegen haar gaan zeggen door mijn onmacht!<br />
Dat ik het onbeschoft vind dat zij niet eens telefoon opneemt enz.<br />
Dat ik naar haar werk kom zij werkt als verpleegkundige.<br />
En dat ik een zelfmoordpoging ga doen.<br />
Dat ik niet kan leven zonder haar.<br />
Toen heeft zij politie en ggnet gebeld (niet zelf komen) sindsdien gooit zij het erop dat ze mij nooit meer wilt zien dat ik psygish gestoord ben enz.<br />
Ik heb haar via mail uitgelegd dat ik wanhopig was en het niet meer weet.<br />
Waarom ze niet gewoon komt om het uit te praten wat er aan de hand is enz.<br />
Als ik er met anderen over praat worden zij het zat en zie ik de blikken heb je haar weer.<br />
Waardoor ik ook nog erg vereenzaam.<br />
Weet echt niet wat te doen.<br />
Zeker is dat wij altijd zo goede band hadden, daarvoor is het voor mij onbegrijpelijk.<br />
Ik woon omgeving Apeldoorn.<br />
Zoek lotgenoten of mensen die mij kunnen adviseren of een luisterend oor voor mij hebben</p>
Opa John
17-10-2014 13:10<p>Lotgenoten, mag ik mij, (groot)vader van 63, aansluiten?<br />
Mijn zoon van 37 mijdt eigenlijk zo veel mogelijk het contact sinds de scheiding, nu 27 jaar geleden.<br />
Door het feit dat wij er niet of nauwelijks welkom zijn, hebben óók onze drie kleinkinderen niets met ons: vroeger mochten wij nog wel een rond een kinderverjaardag komen (nooit op de dag zelf, dat was 'te druk', maar blijkbaar gold die drukte nooit voor mijn ex en de ouders van mijn schoondochter), maar sinds april zijn wij helemáál niet meer 'welkom'.<br />
Laten rusten, loslaten - allemaal leuk en aardig, maar de pijn blijft, en de slapeloosheid slaat toe.<br />
Op mijn recente vraag, wat ik moet doen met de liefde die ik voor hen voel, krijg ik van mijn zoon het antwoord: 'geef die liefde maar aan je andere kleinkinderen'...<br />
Ik weet het: trekken aan een dood paard doet het paard niet lopen, maar het blijft je kind, nietwaar?<br />
Andersom maak ik het óók van nabij mee: de ex van mijn huidige echtgenote (al 26 jaar) wil zijn eigen kinderen niet meer zien, en dat geldt óók voor de vader van mijn schoonzoon - niet te geloven!<br />
Met onze dochter en twee kleinkinderen is de verhouding prima, evenals met een andere zoon. Nóg één woont al twee jaar in Brazilië: weinig contact, maar wél goed...
</p>
<p>Iemand: wijze raad, vooral met betrekking tot pijn en verdriet???
</p>
<p>Ik woon in Nieuw-Vennep, U bent aldaar welkom, maar ik kom desgewenst natuurlijk ook naar U toe.
</p>
<p>Wellicht kunnen wij met een aantal mensen bijeen komen: elkaar sterker maken!?
</p>
<p>Jacqy 51?</p>
do8
04-09-2014 00:09<p>Ook ik zie mijn beide dochters niet meer. Hun vader is een narcist verslaafd aan alcohol en stookt ze op. Ik mag alleen mijn kleinkinderen zien als ik naar hem terugga. Dan kan ik beter direct de kist ingaan, want ik red het niet me die man. Hij is gestoord en ik heb al jaren moeten herstellen van wat ik met die man heb meegemaakt.
</p>
<p>Maar pijn doet het als je je kinderen niet meer ziet. Ik heb ook de zorg dat mijn dochter niet goed voor haar kinderen zal zijn. Wel materieel, maar ik ben zeer bezorgd dat ze ze geestelijk gaat mishandelen. Net zoals haar vader bij mij en dochters heeft gedaan. Die bezorgdheid daar kan ik niets mee. NIemand zal me geloven net als toen ik nog met mij ex leefde. Charmant buitenshuis. Binnenshuis een zeer agressief mens.<br />
Zijn er in Overijssel (Zwolle) nog mensen die hetzelfde meemaken? Ik zou graag een gespreksgroep willen starten.<br />
vr gr Do</p>
jewalt
26-08-2014 11:08<p>Mijn 2 zoons hebben het contact verbroken(18 en 26)<br />
Dat is dus heel pijnlijk ik ben er depressief van geworden.Heb nog een lange weg te gaan voor ik hersteld ben. Terwijl zij lekker doorgaan met hun leventje ben ik ziek van ellende.<br />
Ik woon in Haarlem(noord_holland) is hier een gespreks groep?</p>
Lohit
22-08-2014 11:08<p>Ik praat er al over met een vriend die ook hetzelfde heeft meegemaakt, Mijn dochter is niet met mij opgegroeid, maar heb altijd getracht een band te behouden. Helaas kan ik haar als vader geen advies geven, ze ervaart dat als lastig. Ze neemt geen contact en als ik bel neemt ze niet op. Op vaderdag krijg ik ook geen telefoontje. Ik zit er dagelijks mee en vraag mij af waar ik ben tekortgeschoten in haar opvoeding. Dit is een dagelijkse kwelling en heb geen vrede hiermee. </p>
Boengina
14-07-2014 23:07<p>Graag willen wij ons aanmelden bij de lotgenoten groep ?<br />
Wie helpt waar en hoe we dat kunnen doen BVD hartelijke groeten</p>
Boengina
14-07-2014 23:07<p>Onze dochters komen sinds kort niet meer thuis, dit is al vaker gebeurt.<br />
Maar onze dochters kunnen niet goed met elkaar overweg,steeds gaat het maar een korte tijd goed en dan zien ze elkaar jaren niet meer.<br />
Maar het ergste is dat onze oudste dochter dan weer komt omdat ze ons weer nodig heeft,zoals afgelopen maart kwam de deurwaarder en gaf hun14 dagen om de hypotheek te betalen anders werden ze het huis uitgezet, nou dit doet pijn voor ouders, maar wij hadden geen 30.000€ om hun te geven, en dan zijn ze weer kwaad.mijn zus die pas weduwe is geworden en waar ze ook 9 jaar niet was geweest, heeft ze met een zielig verhaal 30.000 € afgezet.<br />
Twee jaar geleden kwam ze hier en vroeg of ze 25.000€ kon krijgen alvast de erfenis, ook dit deden we niet, en ze was weer kwaad.alle ouders zouden zoiets doen werd ons gezegd.wij deden alles wat we konden voor haar,hun oudste kind is 3,5 jaar elke morgen hier geweest van07:30 tot 15:30 dat scheelt ons veel aan kinderopvang zei ze en ja we hebben het graag gedaan,<br />
Toen kwam nummer twee en was inmiddels mijn man gepensioneerd zei ik we willen best oppassen maar niet meer elke dag, en weer was de dame boos. Een moeilijke dame is het ze heeft op iedereen commentaar en hebben niet een vriend, en haar man die al een keer gescheiden is, en ook zonder vrienden, doet alleen maar schulden maken. Zij werkt ook niet meer en zit de hele dag thuis, maar het allerergste is dat wij de kleinkinderen niet meer zien waar wij een hele mooie fijne band hadden, dit doet o zo,n pijn.graag zouden wij in contact komen met ouders die dit ook mee maken,ik kan er slecht over praten omdat mijn verdriet zo groot is. Verder zijn ze 2 of 3 jaar geleden van Venlo naar Grubbenvorst verhuisd omdat ze haar trut van haar zus niet meer wilde tegenkomen.want ze vond dat die een Gore vriend had en zo noem maar op, nu zijn we inmiddels bijna 70 jaar en zijn ze ons kapot aan het maken, maar geloof ons ook al maken ook wij fouten, dit hebben we niet verdient , en je kunt er niks aan doen,overigens is ze al 10 x verhuist en 10 x hebben we steeds geholpen,maar aan helpen is definitief een einde gekomen,<br />
We hopen als de kinderen groter zijn dat ze toch nog zullen komen.</p>
Zeeuw
18-06-2014 21:06<p>Mijn Dochter van 22 wil me niet meer zien.. ze is pas getrouwd en ik mocht daar niet bij zijn... wat doet dat pijn.. ik las dat er lotgenoot groepen zijn waar kan ik die vinden.. </p>
devisser7
15-06-2014 06:06<p>Herkenbare stukjes. Ook voor ons. Het verscheurd ons hele gezin maar vooral mij. Het lijkt wel of je hart er uit gerukt is. Het doet zo pijn. Het lijkt alleen maar erger te worden. Daarbij komt nog de zorg dat zich gelijdeluk aan bij onze dochter Annarexia nervosa heeft ontwikkeld met onderliggende zware depressie en ze vermoeden een bepaalde persoonlijkheidsstoornis. Ik zoek lotgenootjes omgeving Oud-Beijerland / Rotterdam. 15-06-2014</p>
Corine Konijn
12-05-2014 10:05<p>Ik heb ook een kind die geen contact meer wil met ons ze is nu 20 jaar en we proberen contact te zoeken via kerkelijke gemeente waar ze woont maar als we niet ophouden met contact zoeken stuurt ze de politie op ons af.<br />
en dat heeft ze al een gedaan wegens staling waar ze ons van verdenkt. maar ik heb geen niet eens een telefoonnumeer van haar dus hoe kan dat .je schrikt je als moeder wezeloos als de politie voor de deur staat. het was gisteren moederdag maar voor mij niet. ik ben alleen maar in de rouw ,ik ben niet gescheiden ik heb nog 2 andere kinderen dus wat heb ik gedaan bij mijn oudste dochter? heeft iemand ook deze ervaring? neem dan contact met me op mijn man is zo depressief ervan en mijn andere 2 kinderen zijn erg ook erg vanstreek ,Mijn oudste dochter gaat trouwen maar we mogen helemaal niets weten niet wanneer ze gaat trouwen we dus dus in de rouw graag zou ik in contact komen met Christelijke/gelovige ouders</p>
svennie
14-04-2014 10:04<p>triest allemaal........het heeft mij lam geslagen.......dus neem ik nu afstand.....<br />
m,n mail is bij redactie verkrijgbaar.</p>
Jasam
14-04-2014 10:04<p>Hoi Svennie,
</p>
<p>Dat is niet mijn advies, het is mijn manier, om op de been te blijven. Om niet in een depressie te verdwijnen.<br />
Ik kan mijn dochter niet dwingen.<br />
De pijn van het gemis, van mijn kleinkinderen en mijn dochter, die voorheen elke dag bij me waren, is anders niet te dragen.<br />
2.5 jaar geleden kwam ze bij me met een taart en een grote bos bloemen, en zei: Mam, er is niemand op deze wereld die zoveel voor mij gedaan heeft dan jij, je bent er altijd voor me, ik ben zo blij met je, dat je mijn moeder bent.<br />
6 maanden daarna, ze was in therapie geweest voor haar overgewicht bij een psychologe, kwam ze met de koude douche mededeling: Jij bent de schuld van mijn overgewicht, jij bent zo'n rot moeder voor me geweest, ik kan mijn kinderen niet meer blootstellen aan jou invloed. Ik wil je niet meer in mijn leven. Ik was 4,5 jaar fulltime gastouder voor mijn 2 kleinkinderen, 5 dagen in de week van 6.30 - 18.30 uur, ze aten regelmatig 's avonds mee hier met het gezin. Al 2 jaar is het contact nul. Ik zie ze regelmatig langs komen, ze wonen 5 huizen verderop. De kleinkinderen komen alleen nog langs als er een actie is, of ik sponsoren wil.<br />
Voor hun verjaarscadeautje, stap ik letterlijk en figuurlijk over de drempel en breng ik daar, speel even 45 min. schone schijn en vertrek weer.<br />
Dan huil ik met heel mijn hart, nu ook, Svennie, nu ook. Ik denk dat je als ouder nooit over dit gevoel heen komt. Ik blokkeer mijn gedachten, neem afstand, denk bewust aan wat anders. Ze weet dat ik open sta voor toenadering en om tot een gesprek te komen.<br />
Ik wacht af, en ga verder met mijn leven, ja.
</p>
svennie
14-04-2014 09:04<p>Reactie op Jasam.
</p>
<p>Jouw advies is dus: laten gaan en zelf doorgaan met je leven??????
</p>
<p>Grt Svennie</p>
Marianne Vels
13-04-2014 20:04<p>Ik ben een moeder van 2 dochters, waarvan ik sinds kort weer een beetjes contact heb met mijn oudste dochter van 23 jaar. Ik merk dat ik wel heel voorzichtig ben omdat ik bang ben om haar weer kwijt te raken , mijn jongste dochter is 20 en heeft een dochtertje van 1 en een half jaar oud ik heb mijn kleindochter nog nooit gezien .Ik ben bijna 8 jaar geschieden en 2 jaar getrouwd met een vrouw mijn beide dochters waren hierbij aanwezig mijn oudste was getuige hier was ik heel blij mee.het contact liep toen al stroef maar mijn oudste zie ik toch nog af en toe en afgelopen kerst was ze 1 dag bij ons met haar vriend en het was heel gezellig met ons allen mijn vrouw heeft 2 jongens dus best een huis vol , ik was ook heel verrast dat ze konden komen en ontzettend blij maar toch ook ontzettend bang om niets verkeerd te doen .Ik ben er heel lang vanuit gegaan dat het allemaal aan mij lag masr heb met therapie geleerd dat ik dat niet meer moet doen. Mijn jongste dochter heeft een vriend die niets van 2 twee vrouwen die samen wonen en ook nog getrouwd zijn moet hebben .Ik weet mij soms geen raad hier mee ook omdat ik gehoord heb van kennisen dst hij kijn dochter slaat en niet zo zacht ook wel is hij hier nu voor in behandeling en heeft hij werk gevonden .Ik weet mij geen raad ik kan niets doen van binnen huil ik iedere dag met mijn oudste praat ik daar niet over ik ben allang blij dat ik haar weer een beetje terug heb .Mijn vraag is of er hier in groningen ook een lotgenoten groep is waar ik zo af en toe heen kan gaan mijn fam heeft geloof wel genoeg gehoord enik kan er ook niet altijd over praten .Marianne</p>
Jasam
13-04-2014 19:04<p>Svennie, ik kan je niet troosten met te zeggen dat er meer vaders en moeders in dit zelfde schuitje zitten. Ik heb afstand genomen van de situatie. Vaak lukt me dat goed.<br />
Het overvalt me soms bij bepaalde gelegenheden, dan vliegt het me aan, dan huil ik en voel ik me als een bij het grofvuil gezette deurmat, en kruip ik even weg in de armen van mijn man.<br />
Zeg dan tegen mezelf: Kop der voor meid, eens zal ze tot besef komen dat ze een moeder heeft die onvoorwaardelijk van haar houdt.<br />
En met die hoop leef ik verder. </p>
svennie
13-04-2014 18:04<p>Weet niet hoe ik moet beginnen.....hallo en goedemiddag maar....<br />
Ik sven...54 jaar oud.<br />
Nu 22 jaar gescheiden.<br />
Dochter nu 25 jaar en moeder van knulletje 9 mnd.<br />
Ik ben een beetje van het pad af......ik gooi het dus ook maar gelijk in de groep.<br />
Maar ga eerst een voor geschiedenis vertellen<br />
Ik altijd zee varend geweest....getrouwd met stewardess ....gestopt mee zeevaart ivm geboorte dochter.<br />
Ex bleef door vliegen....ik paste op.<br />
Scheiding kwam in 1994...<br />
Was er elk bezoekweekend voor m,n dochter.<br />
Ex ging ergens anders wonen toen dochter 12 was, nieuwe relatie....allemaal goed.<br />
Ik af en toe nieuwe relatie....werkte niet.<br />
M,n dochter ontspoorde bij moeder en nieuwe man.<br />
Na verloop van tijd werd mij gevraagd op m,n dochter in huis te nemen,....dat heb ik dan ook gedaan.<br />
Als ik eerlijk ben was er geen land te bezeilen met haar.( vond ik dan he).<br />
Ik kookte elke avond...waste alles op zaterdag...ging niet naar de kroeg...ik was er dus altijd.<br />
Maar dochter leefde echt haar eigen leven.<br />
Heb erg m,n best gedaan om op de rails te krijgen,...lukte maar niet voor mijn gevoel.<br />
Ze ging op zich zelf wonen.....duurde jaar en kwam weer terug, ik 7000 euro niet betaalde rekeningen betaald voor haar.<br />
Maar ok ze woonde weer bij mij, en had nu inmiddels 8 mnd een vriend in brabant (waar heb ik 8 mnd niet geweten....zag haar dus weinig.<br />
In 2011 en 2012 kwamen m,n ouders weg te vallen, beide begraven tussen kerst en oud en nieuw.<br />
2 dagen na de begrafenis kom ik thuis....kamer dochter leeg....huh....wat nou weer dacht ik.<br />
Kreeg in de avond smsje...ze kwam niet meer thuis en was 10 week zwanger.slik slik...had haar maanden daar voor gewaarschuwd ...let op kost veel geld een kind, bla bla bla.<br />
Oke....ik kado,s alvast kopen.<br />
hield het elke dag bij.....ik word opa.<br />
na 9 maanden belde m,n broer....gefeliciteerd opa.<br />
M,N DOCHTER WAS DUS AL 3 DAGEN BEVALLEN.<br />
SLIK...SLIK....SLIK.<br />
OK , LEVEN GAAT DOOR...MAAR DEED ERG PIJN.<br />
Ging regelmatig bij m,n kleinkind (na te weten gekomen te zijn waar ze woonde) kijken...stopte wat geld toe en kocht wel eens dingetjes.<br />
Tijdje terug kreeg ik smsje....m,n dochter....papa ik ben weg bij m,n vriend, mag ik bij jou komen wonen.<br />
Gezien het feit dat ik nog in rouwperiode zat, had ik daar dus moeite mee.<br />
En was ook net ontslagen van werk.<br />
Het loste zich snel op....ze kreeg al een huis.<br />
In de tussen tijd is de moeder van m,n dochter ook weer aanwezig bij m,n dochter...er word mij dus niks meer gezegd ef gevraagd...moeder heeft nu heft in handen...( denk ik)<br />
ik word nu dus met alles op spoor 30 gezet.<br />
Ik ben dus niet meer welkom.....ik zeikte te veel werd mij gezegt......slik slik slik..dochter kwijt en kleinzoon kwijt.
</p>
<p>Zeg jullie het is, ben ik nou gek of zie ik iets niet.
</p>
<p>AUB reageer....ik zit er mee.
</p>
<p>svennie
</p>
11-03-2014 16:03<p>Hoi Anne,
</p>
<p>Ik kom graag in contact met je. Je mag mijn e-mail opvragen bij de redactie.
</p>
<p>Lieve groet, Gera</p>
11-03-2014 11:03<p>Ik ben een gescheiden moeder van 2 dochters waarvan ik mijn oudste dochter{17 jaar}al 2 jaar niet meer zie,en mijn jongste dochter sinds een half jaar niet meer.Ik heb hier onwaarschijnlijk veel moeite mee en ben dan ook al een poosje op zoek naar lotgenoten,of mensen die ook moeten omgaan met een leven zonder hun kind{eren}want ik weet het zo langzamerhand niet meer,Anne Rotterdam</p>
27-02-2014 13:02<p>Goedemiddag allemaal,
</p>
<p>Ik zit zins 4 maanden in de zelfde situatie en ben daar door in een depressie gekomen. En ik zou graag met lotgenoten in contact komen in de omgeving van Leiderdorp. </p>
11-02-2014 00:02<p>ik heb echt behoeft aan lotgenoten in noord-holland</p>
31-01-2014 12:01<p>hallo,
</p>
<p>ik wil me graag aansluiten bij lotgenoten in limburg
</p>
[email protected]
06-01-2014 22:01<p>Graag zou ik in contact komen met lotgenoten in Amersfoort of omstreken</p>
jdegroot
08-12-2013 13:12<p>Nooit geweten dat er lotgenoten zijn, die in dezelfde situatie zitten, door wat voor oorza(a)ken dan ook.<br />
Met hen zou ik in contact willen komen.<br />
Is dat mogelijk in de omgeving van Rotterdam? Uiteindelijk wil ik graag feedback. Hoe ervaren zij de situatie?<br />
Ook wil ik wel een artikel schrijven over mijn ervaring, zodat ik dan ook, naar ik hoop, feedback krijg.</p>
hboeke
19-11-2013 14:11<p>Voor zover wij weten bestaan er geen lotgenotengroepen IRL (in real life) meer. Het speelt zich nu allemaal online af. Vooral op Facebook. Zoek daar op "ouderverstoting".</p>
catriena
14-11-2013 01:11<p>ik wil me graag aansluiten bij lotgenoten in noord-holland</p>
mijzelf53
28-10-2013 16:10<p>Zeer herkenbaar. Graag wil ik mij aansluiten bij een groep in Noord-Brabant</p>
geen idee
14-10-2013 21:10<p>zijn er ook lotgenoten in regio den haag en omstreken?</p>
connie-s
01-10-2013 12:10<p>een herkenbaar stukje, helaas ook voor mij.<br />
ik wil me graag aansluiten bij lotgenoten<br />
in limburg</p>
Jeanet hondengek
27-09-2013 12:09<p>Een herkenbaar stukje: wij zitten in een soortgelijke situatie.<br />
Ik wil me dan ook aansluiten bij lotgenoten in noord holland</p>