15 september 2014
Label-campagne à la Scientology
De campagne 'Gun kinderen hun eigen label' haalt de oude antipsychiatrie weer van stal. Met averechts effect.
Nét voor de start van de Stigma Tour, die een jaar door het land gaat trekken om het imago van mensen met een psychiatrische diagnose te verbeteren, lanceerde kindercoach Liesbeth Hop een eigen campagne onder de vlag van de Nederlandse Akademie voor Mens en Maatschappij "om het strooien met labels" tegen te gaan. Waarbij onder andere gedoeld wordt op stoornissen als ADHD en autisme. Onder het motto 'Gun kinderen hun eigen label'. Waarbij we moeten denken aan labels als 'atleet' en 'uitvinder'.
Volgens Hops campagne-website krijgen kinderen te snel een psychiatrische diagnose, en zouden we beter kunnen kijken naar de eigenheid van ieder kind en ons afvragen wat het kind nodig heeft "om te kunnen participeren in onze maatschappij".
Het bijbehorende campagnefilmpje is een Nederlandse versie van het filmpje dat in 2012 gemaakt werd door de CCHR, een organisatie die zichzelf The mental health watchdog noemt, en die - geheel in de traditie van de aloude antipsychiatrie - ontkent dat er psychiatrische ziektes bestaan. De CCHR werd in 1969 opgericht door de Scientology Church, en denkt dat psychiaters de oorzaak zijn van zowat al het leed op aarde.
Iedereen schuldig
Hop annex de Nederlandse Akademie voor Mens en Maatschappij beschuldigt echter niet alleen de psychiatrie van overdadige diagnoses. Als oorzaken van het 'te snel labelen' van kinderen noemt ze:
- competentiegericht onderwijs;
- veeleisende en onzekere opvoedstijlen;
- minder tolerantie voor afwijkingen van de norm;
- altijd aanwezige en prikkelende (sociale) media;
- een dominante biomedische wetenschap die verschillen tussen mensen als afwijkingen van één of andere norm beschouwt;
- een actieve farmaceutische industrie;
- een terugtredende overheid die inzet op 'ontzorging' en zwaar bezuinigt op jeugdzorg.
Zo te zien worden we dus allemáál beschuldigd van het stellen van ggz-diagnoses bij kinderen. Omdat 'we' enerzijds te veel eisen stellen, en anderzijds te gemakzuchtig zijn. Of omdat 'we' geld willen verdienen aan kinderen, of juist minder geld in hen willen investeren. Daarom roept de campagne op tot "een nieuwe en kritische blik naar onszelf als opvoeders, hulpverleners en beleidmakers", meer inspraak van kinderen zelf, en minder diagnoses (of 'labels' in de taal van de campagne).
Ouders voelen zich geschoffeerd
Ouders van kinderen met een psychiatrische diagnose voelen zich enorm geschoffeerd door deze actie. Ze willen best geloven dat mevrouw Hop het goed bedoelt, maar ze voelen zich beschuldigd en in de steek gelaten. Zij zijn het die zich elke dag enorme inspanningen getroosten om hun zorgenkinderen groot te brengen. Vaak zijn ze daarbij hun werk of zelfs hun partner kwijtgeraakt. Een zorgenkind vraagt enorm veel van ouders.
Het ergste is eigenlijk dat de campagne het wil opnemen voor kinderen, maar dat het effect ook omgekeerd kan zijn. Juist voor de groep kinderen met een ggz-diagnose. Of, zoals een moeder ons toevertrouwde: "Mijn zoon wordt verpletterd onder deze campagne. Zijn diagnose wordt nu nóg meer een stigma, alsof hij slachtoffer is van onze etikettenplakkerij. Alsof mijn strijd om voor hem een passende plek in deze samenleving te vinden, totaal overdreven is. En dat hij beter af zou zijn geweest zonder diagnose. Ik word hier zo moedeloos van..."
Lees verder: de opinie van Angelique Bergsma, moeder van twee zorgenkinderen, die de label-campagne ondoordacht en schadelijk vindt.
antje
20-10-2014 13:10<p>Ben het gedeeltelijk wel met eens met Liesbeth.<br />
Elk kind verdient de aandacht waar nodig, daar zou geen stempel voor nodig moeten zijn.
</p>
<p>Juist in het grote grijze gebied.<br />
Dus dat verlegen kind, dat moet opboksen tegen de kinderen met die veel te grote mond.<br />
Dat analytische jongetje, dat wat minder talig is.<br />
Het temperamentvolle kind, dat nu eenmaal een andere aanpak nodig heeft, dan een volgzaam kind.
</p>
<p>Als je die gaat labelen, doe je kinderen (en dus hun ouders) met echte problemen te kort.<br />
Die worden niet meer serieus genomen.<br />
Het speciaal onderwijs zit vol met dit soort lichte gevallen en de echte zorgkinderen komen thuis te zitten.
</p>
<p>Het competentie gerichte onderwijs is funest voor veel kinderen. Om dan maar te zeggen dat deze kinderen niet normaal zijn, vind ik veel te ver gaan.
</p>
<p>Heb zelf zo'n randgevalletje, dat puur uitvalt op het competentie gerichte onderwijs.<br />
Zit nu op speciaal onderwijs, omdat het regulier hem niet wilde bieden wat hij nodig had.<br />
Nu krijgt hij onderwijs zoals ik vroeger had op school en doet het super.<br />
Helaas moesten vorig jaar 2 klasgenoten hun schoolloopbaan thuis voort zetten, omdat ze in een klas met 15 kinderen niet functioneerden.
</p>
<p>Kinderen zoals mijn zoon horen niet op het speciaal onderwijs, maar gewoon regulier, maar niet competentie gericht. Als elke regio zo,n school heeft, kan het speciaal onderwijs weer zorg bieden aan de echte zorgleerlingen.
</p>
WendelmoedM
17-09-2014 19:09<p>In groep 5 deed mijn dochter mee met de RT lessen van haar vriendinnetje. Ze had er veel baat bij maar na een paar keer moest het stoppen omdat zij geen labeltje had en dus geen recht op RT. Nu drie jaar later heeft ze haar eigen labeltje: PDD-NOS. En ze heeft drie jaar niet de RT gehad waar ze baat bij zou hebben gehad (dat onderkende iedereen wel, maar ja, geen labeltje dus...). Ze is een verlegen vogeltje in de klas, want ondanks al haar pogeingen mee te doen, laten de andere meiden haar links liggen (dat zegt ook iets over die meiden, trouwens... maar ik kan ze wel schieten). Ondertussen heeft ze allerlei therapie gehad (kanjertraining, speltherapie) maar niemand van die "deskundigen" zag wat er was. Eigenlijk vonden ze het maar onzin van ons ouders om zo nodig op ASS te laten testen. Gewoon een leuk meisje immers, beetje verlegen. Nee, dat zagen zij zo wel.
</p>
<p>Er zitten twee kanten aan het labelverhaal:
</p>
<p>- geen diagnose, geen geld en dus geen juiste hulp;<br />
- als je kind slecht blijkt te zien, dan ga je toch ook een oogmeting doen? Of ga je dan SoVa training geven? Of negeer je het omdat we allemaal wel wat hebben?
</p>
<p>Gelukkig is er nu passend onderwijs. Dus krijgt elk kind, diagnose of niet, met dezelfde hel van onbegrijpende en onkundige leerkrachten, te drukke scholen en te volle klassen, te weinig geld en teveel regels te maken. Geen onderscheid meer tussen gelabelden en ongelabelden! Even slecht is ook gelijk immers?</p>
tinekefr
17-09-2014 17:09<p>Geachte redactie,
</p>
<p>Ik wil toch ook even reageren op dit artikel. Ik heb een zoon die is gediagnosticeerd met autisme en ikzelf ben vier jaar geleden ook gediagnosticeerd. Ik heb een gezin en werk. Ben ik blij dat ik vroeger niet wist dat ik autisme had? Nee. Ik wist dat ik er niet bij hoorde, dat ik af en toe gekke dingen zei en zei daarom meestal maar helemaal niets, voelde me eenzaam en ongelukkig, en ook nog schuldig omdat ik slim genoeg was, maar dit was allemaal mijn eigen schuld.
</p>
<p>Ik ben blij dat mijn zoon en diagnose heft en niet zoals ik het allemaal zelf uit mag zoeken. Maar vreemd genoeg is me dat nog nooit gevraagd, terwijl ik het eigenlijk wel kan weten.
</p>
<p>Wat een zwetsverhaal is dit eigenlijk, dat gedoe over die labels. Vroeger waren er ook van die kinderen toch? Kijk maar naar mij.</p>
Marijky
16-09-2014 08:09<p>Geniaal plan! Het sluit ook zo fijn aan bij het huidige overheidsbeleid van Passend Onderwijs (kinderen met bijvoorbeeld autisme of adhd hebben helemaal geen speciale school nodig, die kunnen met een beetje hulp best naar de basisschool) en de bezuinigingen in de jeugdzorg (zo'n gedoe, al die ouders die maar professionele hulp willen bij de opvoeding; de buurvrouw kan ook best een handje helpen.) (Dat vindt de buurvrouw trouwens zelf ook. Die zegt regelmatig: Geef ze maar een weekje aan mij, dan voed ik ze wel even op.)
</p>
<p>Maar ik stel voor dat we dan doorpakken, en ook al die kinderen met een lichamelijk ongemak van hun label afhelpen. Ook daar zie je 'een actieve farmaceutische industrie, competentiegericht onderwijs,veeleisende en onzekere opvoedstijlen en altijd aanwezige en prikkelende (sociale) media'.<br />
Wat nou diabetes, kanker of chronische longproblemen? Hoezo spastisch, een spierziekte of een syndroom? Je bent zoveel meer dan je rolstoel of spraakcomputer, je cytostatica of je pufjes!<br />
Héél beperkend hoor, die labels!
</p>
<p>Je zult maar ouder zijn van zo'n kind.....</p>